O noso País, case que arrodeado de mar, permítenos subministrarnos neste de alimentos sustentables, saudables como son os nosos peixes e mariscos. Non vemos o mar coma un polígono industrial para invadilo de plataformas de aceiro e formigón que percuran que o oligopolio enerxético siga a facer negocio, antes coas enerxías fósiles e agora coa enerxía renovable mariña que impide a pervivencia dun sistema ancestral de subministración de alimentos como é a pesca.
Como pobo, como cidadáns, os galegos non nos opoñemos ás enerxías renovables: a loita contra do cambio climático é fundamental e toda a sociedade debe estar implicada nela. Pero sí nos opoñemos a que se impranten as renovables mariñas sobre os nosos caladoiros de pesca e sen ter en conta o dano que isto pode ocasionar ao sector pesqueiro e aos ecosistenmas mariños. Todos estamos ao lado dos pescadores, para que o Goberno de España non actúe polas presións dos Repsol, Naturgy, Iberdrola, Endesa, etc. e que a Xunta desempeñe neste caso un papel -que lle corresponde- na salvagarda dos intereses dun pobo, o mariñeiro, ao que tanto debe esta comunidade autónoma.
O contido do antedito é, en grande medida, a formulación de principios que o sector pesqueiro xa ten exposto en distintos foros. E o sentido ou orientación, aquí, deses principios, non é outra cousa que o que un leva acumulado ao longo de moitos anos de contacto cos profesionais da pesca e que fago meus dende vai anos. Especialmente dende que coñecemos as pretensións das empresas de renovables que, verdadeiramente, da a impresión de que non renovan outra cousa que as súas contas de beneficios sen pensar en como e canto de negativo deixan para armadores e tripulacións dos pesqueiros galegos e a derivada que de aquí parte -no negativo- para as poboacións nas que eses barcos teñen as súas bases.
Está a defender a Xunta eficazmente os intereses de Galicia neste complexo mundo da economía social?. Ten en conta o Goberno central as consecuencias que para o Estado español pode ter a perda inmensa que a paralización da vida local vai derivarse do amarre, venda ou despezamento da frota de baixura?.
Porque resulta evidente que erguer parques eólicos mariños alí onde HOXE pescan os nosos barcos é botar estes dos seus caladoiros tradicionais. O que é tanto como dicir que polas súas condicións intrínsecas a pesca galega de baixura queda sen caladoiros a máis ou menos curto prazo de tempo.
Torres de aceiro e formigón van calar onde, ata o de agora, só se calaban os aparellos de pesca. Serán pantallas que impedirán que os barcos se acheguen aos bancos de peixe (sardiña, xurelo, xarda, faneca, xulia, pargo, robaliza, lura, choco, etc.) e sobren lonxas, peiraos, casetas para redeiras e un longo etcétera, neste momento escasos.
Acabarase, finalmente, o problema da remuda xeracional no sector pesqueiro. Acabarase tamén a pesca como sector?.
Non quixera aparecer aquí coma un agoiro totalmente negativo, nada positivo. Máis o futuro non pinta nada ben. E Galicia, sen a pesca, é ben seguro que será un País distinto e moito máis pobre. Porque non coñezo unha soa receita para fritir aspas, preparar rotores á galega ou aeroxeradores guisados ou lañados.
Non quero coñecer esa paupérrima Galicia mariñeira que un día non lonxano herdarán os meus fillos e netos.
QUE MÁGOA!.
