Pura especulación e gañas de despistar.
O ata o de agora coñecido é tan só o que as partes directamente concernidas nos Plans de Ordenamento do Espazo Marítimo (POEM) quixeron deixar ver ou entender. Persoalmente coido que ese espazo marítimo que han ocupar ducias de aeroxeradores a instalar “a pé de costa” do treito cántabro-atlántico español no que faenan centos de barcos de pesca de cerco, arrastre e artes menores (que dan emprego a non menos de 10.000 traballadores do mar) xa está cuberto no papel e os ordenadores por máquinas que, grazas ao vento que zoa case que permanentemente nesa zona marítima, subministrarán megavatios e máis megavatios de enerxía eléctrica que manterá industrias e poboacións enteiras ao tempo que enriquecerá aos accionistas das empresas que instalen e exploten os parques eólicos mariños xa previstos e deseñados.
Nen o Goberno nen as empresas eléctricas fixeron público o total do seu plan, mais semella claro que a estas alturas do seu labor calado e constante xa saben de rendabilidades económicas e a quen outorgar estas.
É cuestión de tempo. Sen presa, pero sen pausa. Sábeno ben no Foro Eólico Mariño, unha plataforma que se confesa “con vocación social e participativa” que afirma ter como obxectivo “aglutinar o interese común de actores sociais, económicos, académicos e de investigación, tanto públicos como privados” en torno a un mesmo fin: “dar pulo aos proxectos eólicos mariños nas costas españolas como motor estratéxico e tractor do progreso social e económico de España”.
Este Foro enxerga os intereses de máis de 265 organizacións que participan, dun ou doutro xeito, no desenvolvemento da eólica mariña en España: fabricantes, promotores, empresas da cadea de valor, sindicatos, estaleiros, portos, colexios profesionais, universidades, centros tecnolóxicos e de I+D+i. asociacións e profesionais. Unha entidade que afirma ter tras de sío máis de 100.000 empregos. Ningún deles, que se saiba, ligado ao sector pesqueiro.
Nun comunicado difundido vai dous meses defendía a súa idea de instalar nas costas españolas 3.000 megavatios de potencia eólica frotante nas costas españolas en 2030, unha proposta que, por certo, corresponde coa do Goberno, que deu a coñecer fai tres anos un Plan Nacional Integrado de Enerxía e Clima no que estabelecía o mesmo horizonte (entre 1.000 e 3.000 megavatios de potencia eólica mariña) como obxectivo 2030 para España. O sector dixo estar listo para asumir a empresa e o Goberno deu o seguinte paso e elaborou os Plans de Ordenamento da España Marítima, os POEMs, que ordenan máis dun millón de quilómetros de augas territoriais españolas, xa aprobados e que priorizan a defensa nacional, a conservación do medio mariño e a navegación mariña, incumpridos en todos ou cada un dos casos porque as augas vencelladas a intereses relacionados coa defensa nacional quedan prohibidas para a eólica mariña, e a conservación do medio mariño e a navegación marítima tamén quedan fora de discusión por canto a defensa do medio ambiente é prioritaria e o Goberno entende que a prioridade debe estar sempre do lado dos navegantes.
A futura actividade eólica mariña está restrinxida, a día de hoxe, a 19 polígonos ubicados fronte aos 8.000 quilómetros de costas españolas. Estes 19 polígonos suman 5.000 quilómetros cadrados, menos do 0,5% das augas ordenadas, nas que se poderán instalar 200 aeroxeradores de q5 megavatios de promedio cada en seu, de xeito que en 2030 bastaría con 200 viraventos para obter o obxectivo estipulado: 3.000 megavatios que ocuparán o 0,090% das augas españolas e expulsarán, con todas probabilidade non menos de 10.000 traballadores do sector pesqueiro.
Malia todo, a industria eólica mariña mantén en pé que os parques eólicos
Mariños “benefician á industria pesqueira” porque “constitúen arrecifes artificiais que atraen vida (nada din os promotores da idea de que os aeroxeradores espantan os peixes co ruido e as vibracións que xeran, e que prexudican a existencia de aves e mamíferos mariños), que benefician aos portos, estaleiros e a súa contorna porque xeran actividade industrial e, deste xeito, a creación de emprego e o desenvolvemento de zonas en moitos casos en situación socioeconómica crítica, ao tempo que benefician o coñecemento e a conservación do patrimonio natural”.
Unha declaración gobernativa posterior formula a declaración ambiental estratéxica dos POEMs; elimina a categoría de uso prioritario para a enerxía eólica mariña que no primeiro borrador dos POEM contemplaba zonas de uso prioritario para a enerxía eólica mariña. A día de hoxe non é así: reduce en mais dun 38% -segundo o Foro xa citado- as zonas compatibles cos parques eólicos mariños inicialmente identificados no borrador para, ao parecer, “facilitar unha coexistencia coas actividades pesqueiras” e reduce esas zonas en varios casos para minimizar a interacción dos parques coa pesca de fondo: arrastre, palangre, etc.
Onde e como conflúen os intereses dos integrantes do Foro, que para nada contan co sector estractivo, é algo que nen sequera mencionan.
