Pesar na Pobra pola morte do médico, Ramiro Villoch

11 Marzo 2023

A Pobra perdeu a Ramiro Villoch Herrera, coñecido por levar máis de catro décadas exercendo como médico na vila, pero tamén polo intenso traballo que levou a cabo para recompilar e perpetuar parte da historia da vila e da Ría de Arousa no seu conxunto. Faleceu a madrugada deste sábado aos 92 anos.

A súa total dedicación aos enfermos durante os 44 anos que estivo consultando na Pobra valeronlle o título de “Don Ramiro”, xa que era coñecido non só no concello, senón en toda a comarca do Barbanzana, da que chegou a ser médico decano. .

Boa parte desta ardua investigación saíu á luz en 2006, co apoio do Concello da Pobra e o patrocinio da Deputación da Coruña, a través da exposición Tempos de vela, unha mostra que reuniu imaxes e información sobre un gran parte dos veleiros galegos que navegaron pola ría de Arousa durante o século XIX, moitos vinculados a armadores do Barbanza.

Os restos mortais do médico e historiador pobrense están a ser velados no tanatorio Pobra do Caramiñal, desde onde partirán este domingo, ás 16.30 horas, cara á igrexa de Santa María A Antiga. Tras o funeral no templo, recibirán o enterro no cemiterio parroquial.

Outros artigos

Detido en Boiro un home por venda de cocaína

A Garda Civil do Posto Principal de Boiro detivo a un veciño da localidade como presunto autor dun delito contra a saúde pública tras ser sorprendido vendendo cocaína na vía pública. A investigación iniciouse grazas a comunicacións anónimas recibidas, que alertaban...

+

A OPP83 celebra este venres a III Xornada de Pesca de Ribeira

A Sociedade Cooperativa Galega do Mar Santa Uxía organiza este venres 20 de setembro unha nova edición da súa Xornada de Pesca de Ribeira e faino coa finalidade de “tratar temáticas de gran interese para o sector pesqueiro”. A cita desenvolverase entre as 10.00 horas...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Eu vi a árvore chorar” – Manuel Domínguez

“Eu vi a árvore chorar” – Manuel Domínguez

Eu vi a árvore chorar. Em honra da verdade choramos juntos. E entre lágrimas e balbucios de palavras, mesmo entendendo porque ele estava chorando, perguntei a ele. Ele não estava chorando pela fruta perdida, podiam ser maçãs, laranjas, neste caso eram pinhas, pinhas...