Non está nada claro, en absoluto. E se no seu momento chamou a atención o contradictorio do dito polo capitán do arrastreiro Villa de Pitanxo e o seu sobriño a respecto do afundimento do buque e o que o sobrevivente ghanés Samuel Kwesi aportou na súa declaración en Galicia, tampouco clarexan nada sobre os feitos. Pero son indicios de que algo non cadra nesta desgraza.
Un auto da Audiencia Nacional remitido ós xulgados de Marín -localidade na que tiña o seu porto base o buque afundido- a causa penal polo afundimento do arrastreiro en augas de Terranova o 15 de febrero pasado aínda enturbia máis as cousas.
Semella que os investigadores do caso teñen en conta a versión do patrón, Juan Enrique Padín Costa, que basea o seu relato sobre o acontecido na parada do motor cando metían a bordo o aparello. Unha manobra sempre complicada, máxime cando ao parecer se trataba dunha importante copada de peixe en medio dun forte temporal que, segundo o tripulante africano, debería ser arriada ao mar após cortar os cables de arrastre.
As condicións meteorolóxicas talvez foron determinantes, de xeito que -na versión do capitán- entrou auga pola aleta de babor, provocando unha escora máis pronunciada aínda do barco.
Hai causa penal e esta xa foi remitida ó xulgado de Marín. Considera que ao marxe das análises periciais que se podan practicar , a velocidade de navegación do buque instantes antes do seu afundimento crea dúbidas sobre a versión do capitán no que atinxe á parada dos motores por avaría como causa substancial da escora e posterior afundimento. A Fiscalia baralla a existencia de “pegadas” dabondo para imputar 21 delictos de homicidio por causa grave contra os dereitos dos traballadores. E sinala asimesmo que cando o barco deixou de emitir navegaba a 2,6 nos de velocidade. Foi catro minutos antes -segundo o rexistro da Caixa azul- cando o Villa de Pitanxo navegaba a 4,4 nos.
Tamén se pon en dúbida no auto xudicial a declaración do capitán no senso de que dera á tripulación o sinal de abandono de buque, previo á colocación dos traxes de supervivencia e chaleques salvavidas e procederen a continuación ao arriado da balsa salvavidas trincada a babor, balsa que teóricamente debía arriar o primeiro oficial do barco. Este, sen embargo, arriou a balsa de estribor, que foi aquela na que embarcaron os tripulantes sobreviventes e os que morreron supostamente a causa da hipotermia que lles afectou durante a estadia na balsa.
Os investigadores, segundo o auto citado, sospeitan que só o capitán e o seu sobriño levaban posto o traxe de supervivencia, algo que no tivo o terceiro sobrevivente, o ghanés Samuel Kwesi Koifie, que atestiguou que ningún dos cadáveres recuperados levaba posto o equipo de seguridade.
Precísamente Samuel Kwesi dixera que non houbo parada de motor, se ben confirmou que as maquinillas que recollen o aparello deixaron de funcionar ben, tensando e sen recoller o aparello, feito que influiu na escora do barco. Tamén afirmou que o capitábn se negara a arriar os aparellos e que xa con escora o buque, produciuse a parada do motor ao tempo que se incrementou a escora de babor, refirmándose no feito de que o capitán nunca deu a orde de se poñer os traxes de supervivencia.
Moito hai que afondar nesta cuestión, plagada de circunstancias inconcretas e veladas acusacións. Pero será o xulgado quen determine as responsabilidades de cada quen.
