O Tribunal Supremo afirma que a condena se acomoda á gravidade e perversidade do feito e ao ataque tan grave a unha muller como o que despregou o acusado.
A Sala do Penal do Tribunal Supremo confirmou a pena de prisión permanente revisable a José Enrique Abuín Gey, alias ‘O Chicle’, polo asasinato de Diana Quer en 2016 na Pobra do Caramiñal (A Coruña), coa finalidade de ocultar un delito previo contra a liberdade sexual da vítima. Tamén confirmou outra pena de 4 anos e un día de prisión por un delito de detención ilegal e un delito de agresión sexual, en concurso medial. Nos dous delitos apreciou a circunstancia atenuante analóxica de confesión.
A Sala desestima integramente o recurso de casación exposto polo condenado contra a sentenza do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia que confirmou á súa vez a ditada por un Tribunal do Xurado da Audiencia Provincial da Coruña, que lle condenou ademais ao pago dunha indemnización de 130.000 euros a cada un dos proxenitores e de 40.000 euros á irmá da vítima, e impúxolle a prohibición de aproximarse a eles a unha distancia inferior a mil metros e de comunicarse por calquera medio durante a duración da pena e, en todo caso, desde o inicio de cumprimento da mesma e ata que transcorresen dez anos desde a conclusión.
O tribunal afirma que a resposta punitiva do Estado de dereito que sanciona estes feitos coa pena de prisión permanente revisable “acomódase á gravidade e perversidade do feito, a súa mecánica comisiva e o ataque tan grave a unha muller como o que despregou o recorrente. Tratándoa, ademais, coma se fose un mero obxecto, e silenciando durante tempo o ocorrido, ata que non tivo máis remedio de recoñecer #ante os axentes policiais o lugar onde estaba a vítima, silencio que tamén dana, como o fixo, á contorna familiar de Diana, polo sufrimento de non saber o que pasara con ela, e que se agrava de forma desgarradora cando percibe o que realmente ocorreu con ela, e o carácter execrable e inhumano co que foi tratada polo recorrente, o que debe supoñer o reproche do Estado de dereito e a gravidade da resposta punitiva”.
Os feitos probados relatan que o acusado cara ás 2.40 do 22 de agosto de 2016 abordou a Diana Quer, de 18 anos, cando regresaba camiñando soa á súa casa na Pobra do Caramiñal. Aparvouna, inmobilizouna, introduciuna no maleteiro do seu coche e, despois, dirixiuse a unha nave industrial abandonada en Asados (Rianxo), “coa intención de atacala sexualmente”. Durante o traxecto, segundo os feitos probados, o acusado lanzou ao mar o teléfono de Diana cando cruzaba a ponte de Taragoña (Rianxo).
Segundo o devandito relato, na nave, tendo sometida á vítima mediante o uso da forza física, espiuna e realizou con ela actos de contido sexual que non se puideron determinar. Coa finalidade de acabar coa súa vida ou polo menos asumindo que con iso podía causarlle a morte, situoulle unha brida plástica de máis de 40 centímetros de lonxitude no pescozo e apertouna fortemente, o que lle produciu a morte por estrangulamiento. Tras iso lanzou o corpo espido de Diana a un pozo cheo de auga doce que había na nave, onde tamén tirou o bolso cos seus efectos persoais. Despois de pechar o pozo coa súa tapa, marchouse, limpou o vehículo e desfíxose da roupa da nova. Días máis tarde, o acusado regresou ao lugar e lastrou o corpo con bloques de abobe unidos por cables para que non emerxese.
MÓBIL DE NATUREZA SEXUAL
O Tribunal Supremo indica que hai proba suficiente que determinou a convicción do xurado de que o recorrente secuestrou a Diana para atentar contra a súa liberdade sexual e que a asasinou para evitar que Diana lle delatase polo que fixera, ocultando o seu corpo no pozo dunha forma desapiadada, e completamente espida, e deixándoa alí durante longo tempo ata que foi finalmente localizada coa súa colaboración.
Así mesmo, considera probado que, pola forma en que se desenvolveron os feitos, o móbil da actuación do acusado foi de índole sexual, non económico, e que a morte de Diana produciuse por estrangulamiento, rexeitando a tese da defensa de que se desnucó cando lla atopou nun primeiro momento.
O tribunal expón que é razoable presumir, ata alcanzar unha conclusión de certeza máis aló de toda dúbida razoable, que “o traslado dunha moza ata un lugar apartado e solitario, con nulas posibilidades de que terceiras persoas puidesen observar a actuación do axente, sen unha motivación axustada a un ilícito contra a propiedade nin con indicio de calquera outra posibilidade que de maneira razoable puidese aventurarse, sen previas relacións entre a vítima e o seu agresor e acabando a vítima espida, obedeza a unha finalidade de atentar contra a súa liberdade sexual”.
ASASINATO PARA OCULTALO
En canto aos actos de natureza sexual, a Sala expón que, aínda que non necesariamente haberían de integrar un suposto de violación, “deveñen inescusables á vista do razoado polo Tribunal, o móbil perseguido polo acusado e a posibilidade real de consumación do seu propósito, dado que a introduce no seu vehículo de forma forzada, lanza logo o móbil e lévaa á nave nun lugar apartado; ademais, logo ela aparece espida e coa roupa interior no pozo”.
Por iso, conclúe que o Tribunal non dubidou e argumentou de forma razoada que, aínda que non hai proba concreta de que a violou si levou a cabo actos de natureza sexual. Ademais, lembra que ata tocamentos fugaces son constitutivos dun delito contra a liberdade sexual, polo que non se esixen actos máis graves atentatorios contra a mesma para constituír o delito contra a liberdade sexual ao que se refire o art. 140.1.2º CP para acudir á pena de prisión permanente revisable, co que a convicción do Tribunal “cumpre a cociente mínima esixida para concluír que por mínimo que fose ese ataque á liberdade sexual o feito estaría incluído no citado precepto que conleva a punibilidad agravada que se lle impuxo”.
Este carácter de “mínimos” –prosegue a sentenza- permite subsumir a conduta nun delito contra a liberdade sexual que admite aplicalo ao presente caso construído en virtude da inferencia de que, coa proba practicada, o xuízo deductivo levou ao xurado para admitir tal conduta, “aínda que de mínimos”.
Iso evidencia, -explica o tribunal- que non se esixía un “plus” de conduta atentatoria á liberdade sexual, e que calquera que fose o acto sexual, – por mínimo que fose- que despregase na súa acción o recorrente forzándoa a espila e quitándolle a súa roupa interior para despois de facelo matala e lanzala espida ao pozo integra a conduta acertadamente tipificada, por iso, no art. 140.1.2º CP, que castiga con pena de prisión permanente revisable o asasinato posterior a un delito contra a liberdade sexual que o autor cometese sobre a vítima.
“SUFRIMENTO ATROZ” DA VÍTIMA
A Sala subliña que “a perversidade do acto é elevada por supoñer un desprezo absoluto á muller, e á súa condición como tal, ao abordala no lugar onde a detivo, e introduciu no vehículo. Todo iso, co firme e férreo propósito de atentar contra a súa liberdade sexual, -non existe outro móbil acreditado que o sexual, a pesar dos esforzos do recorrente por suscitar o roubo- e dispoñendo levala ao lugar onde se dirixiu para consumar o seu atentado á liberdade sexual sen que ninguén puidese facer nada nin axudar a Diana, polo que pode entenderse o ‘sufrimento atroz’ que tivo que sufrir a vítima ao verse secuestrada polo recorrente, a propósito, ou podendo imaxinar, o que lle ía a ocorrer, e estando impotente e indefensa para poder evitar o que finalmente ocorreu”.
E outro dato importante que non pode nin debe quedar no esquecemento, segundo a sentenza, é que “a vítima foi Diana, pero ben fose calquera outra muller que pasase por alí esa noite, pola disposición e decisión do recorrente a actuar como o fixo, xa que a rapidez coa que se moveu ao detela, introducila no vehículo, lanzar o teléfono móbil e dirixirse á nave, demostraba a evidencia de que o que fixo era o que tiña preparado, e acabou executando, sendo lóxicas e coherentes as conclusións que alcanzou o Xurado froito da proba practicada”.
O INTERESE MEDIÁTICO DO XUÍZO NON CONTAMINOU Ao XURADO
A Sala considera que o xurado adoptou o seu veredicto baseándose na proba practicada no xuízo, sen estar influído polos medios de comunicación que informaron sobre o desenvolvemento do mesmo, en contra do que sostén o acusado no seu recurso.
Neste sentido, afirma que os xuízos non son en si mesmo mediáticos, senón que é a gravidade do suceso ocorrido o que determina o interese da opinión pública e o dereito que a mesma ten a estar informada do desenvolvemento do axuizamento de feitos tan execrables e graves como o que aquí se está tratando, e que a sociedade ten dereito a coñecer. Todo iso, segundo a Sala, sen que esta publicidade do proceso penal e do desenvolvemento dun axuizamento poida en ningún caso contaminar ao xurado.
O tribunal que ditou a sentenza está composto polos maxistrados Miguel Colmenero (presidente), Vicente Magro (relator), Carmen Lamela, Eduardo de Porres e Leopoldo Puente.
