Estes días, nos que moitas persoas andan pendentes do que vai pasar coa pandemia e co inicio do curso escolar, sería facilísimo dar renda solta a ese tema na miña reflexión. Pero como un é retorto por natureza, prefire falar doutras cuestións. Podería xustificalo dicindo que nesta zona tan particular da xeografía galaica, achámonos baixo influénciaa espíritos burlóns que marcan o noso carácter desde o mesmo momento da concepción. Porque unha cousa é segura. Tan pronto te penetras en augas de Arousa, e de maneira moi concreta na súa vertente norte, hai algo que nos fai especiais. Chámeno como queiran. Idiosincrasia, feito diferencial, chaladura ou mestura de todas. Eu non vou ser tan engreído como os nativos doutras comarcas, rexións e países, que oíndolles falar, parecesen tocados por un halo divino no que en último termo custa traballo saber quen foi ovo e quen galiña (ou viceversa). O noso vai noutra liña. Pero o caso é que tanto se vén alguén de fóra a visitarnos coma se somos nós os viaxeiros, transmitimos un “algo” que se volve pegadizo. Tiven ocasión de velo e vivilo varias veces, xa en viaxes ao estranxeiro ou nos múltiples destinos que tiven ao longo do meu periplo profesional. Na mesma Ribeira non faltaron casos nos que persoas de toda condición chegaron a comentar que temos unha maneira de ser e facer as cousas que se sae do común. Tanto, que ata cando parecemos un pouco brutos, subxace unha graza que converte a situación nun lance máis cómico que desagradable. Pois ben. Vese que os trasgos barbanceses non só habitan a serra, senón que teñen sucursal mariña. Proba diso é o que sucedeu hai días coas candorcas que decidiron converter un iate de regata en boneco de adestramento. Arrincando un dos temóns de popa, o enorme mamífero acuático non facía outra cousa que ensinarlle aos seus alumnos como se deben atacar as aletas dunha balea co fin de inmobilizala. Algún dirá que isto mo estou inventando, pero xa lles adianto que non é así. Antes de atreverme a facer unha afirmación tan categórica, consulteino cun biólogo con máis horas de mar que o capitán Nemo. Devandito o cal, o gracioso do asunto é que tal contratempo houbo de acontecer á altura de Corrubedo…Mira que haberá sitios e variables na inmensidade do océano. Pero o encontro,caprichoso ou non, deuse diante da nosa costa. Xa só faltaba que o “mestre Orca” quede a vivir polas nosas augas e convértase en asiduo do Vilar. De darse o caso, xa me imaxino o sobrenome co que será bautizado: “ Juily”.
Vendo o que fan todas as criaturas que reciben o noso influxo, pregúntome que pasaría no caso de que Leo Messi puxese algunha vez o pé por aquí Daría marcha atrás na súa intención primixenia ou se mantería imperturbable na decisión aínda á conta de producir un auténtico terremoto emocional,deportivo e financeiro? Porque que ninguén se engane. Esas tres variables van da man neste caso. Agora ben, cando un vai cumprindo anos, dáse conta de que os amores eternos de cando en cando existen. Que unha vez demostraches talento, sobra quen che abra a porta a un novo equipo. E que ao final, é o vil metal quen move os corazóns.
Algúns dirán que Messi non foi fiel nin á súa palabra nin aos seus amigos, e que por iso vai perder crédito. Pero tal vez quedáballe un indicio de esperanza ( e ollo, que teño de culé o mesmo que de flamenca), pero entendo moi ben ata que punto custa deixar a zona de confort. Mesmo despois de facelo, séntesche tentado a dar segundas oportunidades, aínda que ao final só serven para corroborar o que era unha evidencia.
E é que como dixo no seu día o poeta francés ao que Joaquín Sabina rouboulle os versos: ”ao lugar onde fuches feliz nunca debes tratar de volver”. En calquera caso, ese estigma que nos marca a quen naceu ou nos criamos nesta zona tan peculiar, mantense indeleble así pasen décadas, facendo boa a anécdota que me contou un amigo co que falei por teléfono hai pouco. Paráronlle nun control de estrada na outra punta do país, dándose a casualidade de que o axente de tráfico era tamén galego. Ao preguntarlle de onde era e nomear a Centenaria, o outro dixo ao instante: De Ribeira tiña que ser vostede…
