“Rexurdindo”. Por Jacobo Otero Moraña

Estes días fose facilísimo apuntarse á corrente de criticones. É máis, posiblemente, noutra época da miña vida, fíxoo. E non por afán de crear polémica, senón por consideralo indispensable como reporteiro con vocación de “Pepito Grilo”. Pois non. Os anos van dando temperanza e perspectiva. Esa que a moitos parece que lles falta, porque me nego a crer que haxa tanta xente que de forma consciente dedícase a quentar un fogón que tarde ou cedo pode acabar estalándonos a todos no fuciño.

Así que nada de críticas pola xestión da pandemia. Tampouco no que respecta a reportaxes glamourosos protagonizado por certa ministra. De todo iso encárganse estupendamente outro tipo de publicacións.
Este que lles fala, aínda a risco de parecer frívolo, quere contarlles hoxe una de fútbol. Pero non do culebrón estival sobre a “saga/foxe” de Lionel Messi, senón de algo que nos pilla máis próximo.

Resulta que o outro día, lendo sobre as novidades sobre ese refundado club que agora se arroga a representación do noso pobo e parroquias, gustoume saber que polo menos un representante do corpo técnico foi a falar con esa lenda que é José “o masaxista”. Hai xa moitos anos que non estou por aí, e por iso cando unha vez chegoume o rumor de que se morreu, deume moita pena. Verlle nesa foto recente, onde se anuncia o seu regreso, fixo que viñesen á miña cabeza unha chea de recordos.
Fomos moitos os rapaces que pasamos tempadas de axudantes do personaxe máis coñecido da institución. Un home humilde, que vivía no último piso do vello edificio que facía esquina entre Rúa de Galicia confluencia con Pardo Bazán. Unha construción en cuxa fachada podía verse o escudo do Atlético de Ribeira sobre aquel pasamanos de madeira. A casa foise deteriorando ás alancadas, e ata imaxino que o matrimonio que vivía abaixo (Chicha e Carlos, dos que se iso falo outro día) deberon abandonalo por mor da ameaza que supoñía para calquera iso de que o teito se lles viñese un día encima.

José tiña alí as súas poucas pertenzas, nun cuartucho que aínda que no verán era máis ou menos habitable, non me quero imaxinar o que debía supoñer no inverno, con frío, choiva e pingueiras. Iso, evidentemente, non o vin. Só subín dous ou tres veces, axudándolle a levar os bolsones de roupa sucia tras partidos ou adestramentos. Outra ocasión foi na que houbo un encontro de pretemporada en Poboa a mediados de agosto. Adianto que tivo de amigable o que eu de batracio. Mentres el preparaba a súa bolsa
de beberaxes, eu pelexándome cos cordóns dunha das súas zapatillas de cana alta, que ao final quedou daquela maneira. Durante o choque, debo admitir que foi das poucas veces que ti ven medo nun campo de fútbol. Vale que entón acababa de cumprir doce anos,e por tanto, era un crío. Pero a rifa que se montou nada tiña que envexar as historias que me contaron sobre o meu avó Pepe,que tamén defendeu a camiseta, e en máis dunha ocasión houbo de saír dá Illa a nado detrás do vapor tras gañar aos
arousáns. Nós, todo hai que dicilo, volvemos sen un rasguño, aínda que houbo momentos en que non o tiven nada claro. En días máis amables, axudabamos a José coa máquina de cal marcando as liñas dá Feiteira, ou subindo a colocar os banderines de local e visitante. Menos mal que daquela non había inspector de riscos laborais, que senón,acabamos todos presos. Volvín ver a José anos despois naqueles torneos de baloncesto, fosen estivais ou vinte e catro horas, no pavillón cuberto. Cando me disloqué o nocello nun lance, tentou recolocarmo, pero a cousa estaba máis que complicada, así que pouco puido facer. Ollo,nin o máis mínimo reproche. Tras outra tempada sen saber del, veu un día polo vello Bare Nostrum cando estiven detrás da barra. Preguntoume se lle convidaba a un café, e por suposto, fíxeno. Pouco despois, era eu quen facía as maletas. Decateime de que algunhas persoas fixeron correr bulos sobre el, ignoro se con razón ou sen ela. No que ao meu respecta, non teño nada malo que dicir.
Xamais me fixo o menor dano. Nin ao meu,nin a outros rapaces da cuadrilla. Así que se agora volve, aínda que sexa de forma honorífica, paréceme un bo detalle por parte da directiva. Por certo, deséxolles o
mellor a José e ao Cidade de Ribeira.