Era un gusto falar con el e escoitalo falar, ata que chegaba a hora de pagar. Despois de
varios anos, todos esperaban todos os días a que pagara el, pero nunca acontecía o milagre.
Era agarrado, un cotroso e conicho como son os coreños. Na taberna pedía do mellor, do
mellor viño, do peixe mellor e, se era o caso, daquilo que os outros non coñecían, do que
escaseaba nas mesas de xente normal.
El era experto en case todo, incluso, escribindo era especialista no “copia e pego”. Era autor
de varios manuais desta materia feitos coa mesma técnica. No falar non tiña cancelas e a
súa mirada arrancaba da indiferenza, con actitude sempre prepotente.
Gustáballe que o consideraran como arrogante e espléndido distribuidor de praceres, pero
non o conseguía por mor da súa ruín e miserable condición de persoa remisa. Vaiche boa,
Vilaboa! Estaba condicionado (poida que maltratado) pola avaricia. Todo lle quedaba
pequeno, o moito tamén lle era pouco. Insoportable, compañeiro de andares, de
aspiracións e soños. Aí te quedas, amigo, amarrado a esa esquina, xunto do farol,
faroleando.
Francisco de Quevedo conta a Historia e vida do gran amarrado. A literatura clásica está
repleta de casos deste tipo, de contos de avaros e mesquiños personaxes que existiron na
realidade e seguen existindo hoxe na mesma realidade, no día a día, no recuncho máis
próximo da amizade.
Honoré de Balzac, naquela súa novela da terceira década dos século XIX, Eugénie Grandet,
pon a atención en algo moi importante, en como a avaricia é quen de destruír a vida dun
determinado grupo da sociedade e, naturalmente, como destrúe a convivencia e a necesaria
harmonía entre os individuos, aínda que sexan de pareceres distintos. Moitos outros
escritores clásicos centraron parte da súa atención e tempo neste tema dos apañados.
Poida que sexa unha enfermidade e, probablemente, sen cura. Esas persoas que teñen
medios e non pagan nunca son diferentes ao común dos mortais. Está no fío da navalla, a
punto de cortarse e a piques de embarrancar o navío que transporta as inquedanzas
daqueles que non sacan a carteira do peto. A Tía Manuela, diante destes casos, é
contundente: “Xunto de min, di, quero que sexan todos iguais, en obrigacións e en
dereitos”.
Non estaría por demais reler El avaro de Molière, aquela comedia na que “polo que vexo,
mestre Santiago, pagan mal a túa franqueza”.
“Adivinado la profesión”. Manuel Dominguez
Cierto día un residente y yo nos trasladamos a la capital del imperio, es decir Madrid. Un placentero viaje en tren Al acercarnos a Castilla un hermoso manto de oro embellecía el paisaje, es decir campos de trigo, que tocaban el cielo, hermoso paisaje. Mas allá, me...
