Viven na miseria, carecen en grao sumo básico, non teñen traballo e apenas ven algún futuro. Que queda? Unha oportunidade. Lánzanse á aventura, cruzando o Estreito ou ben alcanzando as Illas Canarias en arcaicas e perigosas pateras. Os riscos son innumerables, de non chegar con vida, pero tampouco a teñen nos seus países, pouco democráticos, e cargados de prácticas corruptas e coloniais.
Eses países africanos onde a riqueza natural, tanto en terra como en mar, é inmensa pero está en mans de grandes corporacións e empresas de países europeos e norteamericanos. Pescaban, nos seus caiucos, para consumo propio e gañarse unhas moedas pero agora, eses caladoiros xa están esquilmados por empresas que negocian convenios escuros cos membros corruptos do goberno.
Tendo un pouco de empatía e sensibilidade imaxinémonos nós na mesma situación. Que fariamos? Quedariamos a morrernos de fame neses países? Países, onde a maioría da súa poboación é analfabeta, sen sanidade nin educación pública e con máis de 90 por cento de pobreza.
Máis tolerancia e menos soberbia. Grazas.