Todo parece indicar que é urxente cambiar hábitos de consumo, de alimentación e de produción, de relacións entre a cidadanía e o medio ambiente. A contaminación esténdese por terra, mar e aire, mentres as condicións de vida das persoas, dos animais e das plantas empeoran de tal maneira que deixan tremendo ao planeta e morden na conciencia dos científicos, dos empresarios, dos universitarios, dos traballadores e de todos os que queren vivir máis e mellor. Na conciencia dos comunicadores, promotores e ilustres deseñadores de estratexias para que o mundo non se pare, e na daqueles que traballan para que se realice de inmediato a enorme e necesaria freada.
Uns contra outros e estes a pelexar cos de arriba ou cos de abaixo para que todo siga igual, para que as perversións sigan na súa liña e os perversos non se incomoden e poidan rematar a tarefa, a encomenda da desfeita programada e continuada.
As organizacións ecoloxistas intentan remarcar os problemas da desatención ao medio natural, da contaminación, da tan elevada produción de residuos que empobrece aos países, ás familias, ás comunidades, ao solo, á atmosfera, aos mares e aos océanos.
Formando parte da maioría destes residuos están os plásticos, que segundo informes elaborados por científicos e espertos, cerca de dez millóns de toneladas van cada ano aos océanos do mundo.
Milleiros e millóns de latas e botellas de plástico navegan polos mares de cerca ou buscan o fondo para agocharse e agrandar o mal, o mal que fan. A Asociación Española de Basuras Mariñas (AEBAM) atopa agora outro inconveniente, a proliferación de luvas e mascarillas no mar, nas rúas e nos campos. Resolta a cuestión sanitaria, cómpre un tratamento adecuado para o lixo, cómpre pensar na vida das persoas e na natureza. Este lixo mariño “está composto maioritariamente por plásticos cuns elevados tempos de permanencia no medio, en ocasións superiores a douscentos anos”.
As superficies comercias que vemos, e onde compramos, están envoltas en plástico, son de plástico e todo o que hai no seu interior preséntase e véndese plastificado ou en sacos de plástico, o queixo ou as mazás, o peixe e a carne crúa ou guisada, as ferramentas para traballar no campo ou na obra, os materiais de oficina e a roupa de moda. Así ten razón a Tía Manuela, “mellor o comercio tradicional, con moitos menos residuos e máis respecto ao medio ambiente e natural “.
“Recado de escribir para Julio Cortazar”. Alberto Barciela
Artículo de inauguración del VII Congreso de Editores Europa América Latina Casa América, Madrid, 18 de marzo de 2024 Estimado Julio Cortázar, admirado maestro, Confío en que en la vastedad del universo, al menos del inmemorial te alcancen estas reflexiones. Si te...