Deixan tanto dor, como felicidade trouxeron.
Uns bicos e até o próximo verán, pero estaremos todos.
Traballar duro, aforrar, para o próximo ano, regresar á terra que lles viu nacer, pero non lles deu acubillo.
Outras familias non poden regresar todos os anos, non se pode vivir alí e vivir aquí.
Os ucraínos demostraron que aman a súa terra, pero os galegos non quedan atrás, os galegos aman a terra, poderán traballar duro noutros países para quitar á súa familia diante, para que as súas fillas non sexan carne de canón, pero nos anos finais, no inverno e a vida, a terra chama.
Galicia berra coma unha loba en celo, e o galego regresa á terra, para descansar eternamente á sombra dun ciprés.
Como amante da socioloxía, vin nos aeroportos, os nenos correr en busca dos seus pais, as súas avoas, esperar con bágoas a chegada dos fillos, e esa mesma alegría convértese en bágoas de dor na despedida.
E un ano máis canto pesa, e non queres que o tempo pase, chega agosto e xa non quitas mais follas do calendario, así o tempo será mais curto, mais pracenteiro, pero a dor doe igual.
E o ano que non regresan gardar silencio, non se preguntan razóns enténdense, porque o amor enténdeo todo, o amor non fala, non pregunta, garda silencio e nese silencio esta a resposta.
Serán conscientes da dor que aquí deixan.
Dous aniños, vía o ronsel do avión, levantaba o seu brazo ao aire, o seu dedo índice indicada, vión, epaña!.
De ilusións tamén se vive, pero hai que ser moi Quixote.
