Con un poema de Rafael Alberti e música de Manuel Alejandro e Ana Magdalena, Pepa Flores (Marisol) ergueu no vento un dos máis importantes monumentos adicados aos mariñeiros en España. Eu mesmo – e perdón pola autocita – cando dirixía e presentaba o programa “Españoles en la Mar” de Radio Exterior de España, cunha audiencia de 83 millóns de persoas en todo o mundo, usei (non abusei) a canción de Pepa Flores, gravada en 1976, para reforzar os contidos dese programa debido a que a letra da mesma significaba -e significa- en sí mesma a máis grande homenaxe a aqueles que do mar e no mar escriben a historia diaria do ser ou non ser de cada un deles mentres en terra as ventás están pechas porque desde elas o mar non se ve..
“Din que hai touros azuis na primavera do mar”. “Fálame do mar, mariñeiro”. “Dende a miña ventá o mar non se ve”. “Din que o barco navega namorado do mar”. “Buscando sereas vai, buscando sereas novas que lle canten ao pasar”. “Fálame do mar, mariñeiro, fálame do mar, fálame”.
E ese mar de todos esmorece pola contaminación. Especialmente pola do plástico, un dos materiais máis contamiñantes que existen e que orixina un problema case que irresoluble debido a que é un material moi difícil de degradar, motivo polo que na maioría dos casos remata no océano.
Segundo todas as informacións, perto de 8.000 millóns de quilogramos de plástico chegan cada ano aos distintos océanos do mundo, o que constitúe, obviamente, un grave problema medioambiental.
Un vídeo da NASA permite coñecer o que significa ver aboiando no mar esta inmensa cantidade de lixo e o comportamento que este ten. Trátase da primeira pescuda deste tipo que percura mapear plásticos a unha escala global e nun determinado período. Deste xeito, a animación amosa concentracións de plàstico que se moven nos océanos do planeta durante un lapso de 18 meses, nomeadamente en que rexións se acumulan as concentracións de lixo plástico e de por que motivos resulta tan pouco doado erradicar.
Baseouse a NASA, segundo informa Felipe Sasso, nun novo modelo de seguemento e mapeo do traxecto que polos mares do mundo realiza o plástico desenvolvido por investigadores da Universidade de Michigan. Na investigación sinálase que “en augas máis limpas hai un alto grao de acordo entre a rugosidade oceánica e a velocidade do vento” máis “a medida que se dirixe ao gran parche de lixo do Pacífico, pode verse unha maior discrepancia entre as medicións da velocidade do vento e a rugosidade da superficie”.
Os científicos detetaron, entre outros elementos interesantes, a forma en que as concentracións de lixo nalgunhas rexións do Pacífico aumentan en verán e diminúen en inverno. Este mapeo inédito pode e debe axudar ás autoridades a cavilar en formas máis prácticas e eficaces para limpoar o llixo pl´`astico que cointamina os océanois
