Con 78 anos veño de me enterar, grazas á maxistrada de Marbella María Belén Ureña Carazo, que nacín e vivín once meses na Galicia profunda tan fachendoso son e á que teño ido cada verán a pasar un ou dous meses (cando podía). Tan profunda era que, para chegar a A Coruña desde o lugar no que nacín (parroquia da Pedra, hoxendía pertecente ao concello de Cariño e, daquela, ao de Ortigueira) o viaxeiro tiña que botar todo o día na capital para retornar -con sorte- ao seguinte día a Cariño.
Ben saben vostedes que as pequenas poboacións da ría de Muros non son “cidades cosmopolitas” como Marbella, lugar de residencia do pai dun cativiño dun ano cuxa custodia perdeu a súa nai por mor de residir nunha “pequenísima poboación” da ría de Muros-Noia, argumento utilizado pola xuíza da cidade malagueña que serve de eixo fundamental para que perda a custodia do neno. Todo porque en Marbella o aínda bebé terá “múltiples posibilidades para o axeitado desenvolvemento da personalidade dun neno e para que medre nun ambente feliz”, cousa que, ao parecer, non pode ter na localidade de Galicia na que reside a súa nai, que está “lonxe de todo” e na que ela non ten opcións laborais. Esta formulación dunha xuíza fai que sexamos moitos os que, nacidos e/ou criados en poboacións alonxadas de núcleos importante coma Ferrol, A Coruña, Santiago, Pontevedra, Vigo, Lugo, Ourense -amáis doutras vilas e cidades galegas- teñamos que reconsiderar se pertencemos ou non á “Galicia profunda” por onde aínda transitan as cuadrillas de Pepa “A Loba” ou os bandoleiros do bosque de Cecebre como Fendetestas, ou a miñaxoia de Juanita Arruallo.A titular do xulgado de Primeira Instancia número 7 de Marbella emprega un argumento tal contra a nai do rapaciño, que moito me da que pensar que, amáis de non coñecer Galicia, descoñece Andalucía e, nomeadamente, a provincia de Málaga na que a “Andalucía profunda” é manifesta se emprega alí os mesmo parámetros que aplica á provincia da Coruña a respeito da ría de Muros-Noia, con poboacións coma estaa citadas, máis as de Porto do Son, Portosín, Ribeira, Muros, Carnota, Lira, etc., etc., onde existen infraestruturas, centros médicos, hospitais e colexios que, talvez, non sexan os de Marbella pero que sirven perfectamente para atender e formar a un neniño ao que o que máis importa é o agarimo dunha nai.
Pregúntome como nos criamos os que non poidemos criarnos en Marbella, cidade que por ter ten ata unha maxistrada que ben pode ser cualificada de “parcial” polo texto do auto por ela asinado, desprezando o tempo que esa nai adicou ao rapaz sen que este medrara coma un lobo desa “Galicia profunda” á que semella desprezar nun alegato discriminatorio que insulta a todos cantos en Galicia somos e vivimos, especialmente aos que nacimos -como é o meu caso- nunha aldea de pouco máis de 200 viciños daquela carente de estradas, luz eléctrica, autoestradas, mansións de ricos e nobles señores dos emiratos árabes, pero cunha limpa historia de homes e mulleres traballadores que, ao igual que os andaluces, souberon traballar o mar e a terra para criar rapazolos, conformar persoas e facer deles cidadáns que son quen de distinguir quen é quen mesmo á hora de empregar argumentos vergoñentos, irrespectuosos e extravagantes para facer valer as súas teses arcaicas e inxustas. Porque non todo vale, maxistrada, con tal de gañar un pleito.
Viaxe a Galicia, dona María Belén. Entérese da nosa realidade. Coñeza esta terra, a singular beleza e riqueza da ría de Muros-Noia. Poderá, así, comprobar que esa imaxinaria “Galicia profunda” súa non é máis ca un fondo, fondísimo descoñecemento que a lastra ao máis profundo dos caborcos xudiciais existentes nunha mentalidade capaz de tal desprezo á miña terra.
