“Estratexias kafkianas” – José Manuel Pena

26 Abril 2024

Despois de tantos anos de período democrático e de liberdades en España, queda de manifesto que o espírito da transición durou o xusto e necesario para que se producise unha amnistía xeral de todos os crimes cometidos durante as catro décadas da ditadura militar franquista. Personaxes e individuos, con poder no réxime anterior, tiveron a oportunidade de poder engrosar as listas electorais dalgúns partidos políticos para presentarse a unhas eleccións, despois do “borrón e conta nova”. Na actualidade continúan os pasos dos seus antepasados os seus fillos e netos, estrañando aqueles tempos escuros da nación española.

Hai anos en que, o noso país vive refén dos poderes mediáticos, empresariais e xudiciais amparados por forzas políticas da dereita radical e da extrema dereita. Todo está xustificado para atacar ao adversario político. Trolas, falsidades, mentiras, acoso, denuncias falsas e imputacións sen ningún tipo de percorrido xudicial. Todo está controlado polo odio e o rancor dos que non teñen o poder para seguir crendo que España é súa, dos seus familiares e amigos, o resto son escoura, populistas, parias e marxinados sociais.

Escoitar, ler ou ver, nalgunhas emisor de radio, xornal ou televisión, é habitual atoparse con determinadas noticias falsas e partidistas que están á orde do día. Estes medios, chamados “xornalísticos”, serven á voz dos seus amos, que os sufragan economicamente con diñeiro manchado de sangue, do narcotráfico ou das mafias do crime organizado.

Controlando a certos medios de comunicación e a determinados membros do poder xudicial, queren decidir o futuro do país. Para eles, o fin xustifica os medios. Actuaron, atacando e destruído ao partido político de Podemos e a moitos dos seus líderes así como a membros doutras formacións políticas, estamentos sociais e xudiciais contrarios aos seus intereses. Sen ruborizarse, continúan coas súas estratexias kafkianas, porque se aproveitan do pasotismo político da maioría da sociedade civil.

Outros artigos

“El día que yo me muera”. Manuel Dominguez

El día que yo me muera me marcharé sin marchar, si tú quieres. Plante ese naranjo, hace años, muchos años, pensando en ti, ahora son tus naranjas, que yo cuide con esmero. El manzano, donde un día yo jugué hoy juegas con tu hijo, mi nieto, recuérdale que un día tu...

+

“Unha amendoeira na praza da rioxana Alcanadre”. Antón Luaces

O cariñés Valentín Galage -defensor a ultranza do acontecer de Cariño (A Coruña)- espertou a través das redes sociais a curiosidade, primeiro, e o interese, dempois, de quen esto escribe ao se ao se ter feito eco Valentín Galage dun acontecemento que vai desembocar na...

+

“No me amenaces”. José Castro López

Mientras escribo suena de fondo “No me amenaces”, la canción de José AlfredoJiménez -canta Julio Iglesias- que es como una metáfora de la “amenaza” del presidentecuando se retiró al rincón del pensar durante cinco días.El protagonista de la melodía reprocha el...

+

“Sánchez es el cero absoluto”. José Antonio Constenla

La política exterior de Sánchez es de pena y la interior de desesperación. Si enla segunda sus “éxitos” son manifiestos: el país se hunde cada vez más entérminos económicos, sociales y políticos, en la primera las cosas no resultanmejor y eso que el interesado aspira...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Errar de infinitos”. Alberto Barciela

“Errar de infinitos”. Alberto Barciela

Anda el mundo en sus circunstancias, no pocas desalentadoras. Entre ellas, cada uno semeja andar a lo suyo -menos yo, que diría el paisano, que ando a lo mío-. Transaccionar -negociar, convenir- consensos básicos sobre temas esenciales: la salud, la paz, la...