Velaí ven a esencia que o sector marítimo-pesqueiro galego agarda coma auga de maio en plena tempada de calor (que non de sol): España vai recibir algo máis de 1.100 millóns de euros do Fondo Europeo Marítimo da Pesca e a Acuicultura (FEMPA).
Esta cantidade -ou a que finalmente se decida na UE- deberá repartirse en base ás necesidades que verdadeiramente teñen as Comunidades Autónomas e que van dende o renovamento do persoal do sector á mellora das condicións técnicas e laborais do mesmo. Por este motivo, Rosa Quintana agarda que Galicia saia “moi ben parada”.
Se o programa operativo a aplicar polo Ministerio para o reparto da cantidade que corresponda a cada territorio responde verdadeiramente ás peticións formuladas, é posible que, por unha vez, se faga xustiza ao sector pesqueiro galego dando resposta ás súas necesidades reais, que non varían das anteriormente expostas: anovamento do persoal do sector e mellora das condicións técnicas e laborais.
Sendo así, Galicia pode ver reducida a súa participación nos Fondos so nun 1,3%, tendo en conta que estes xa se reducen entre un 4,6 e un 5% en relación co ano anterior. Dando por feito que este ano será maior a cantidade a outorgar a Galicia, pode entenderse esa expresión da conselleira Quintana cando dixo que a comunidade galega poder sair “moi ben parada”. Oxalá; pero ei crélo cando o vexa.
Preguntaráse o lector o por que do sinalamento do medo entre paréntese no titular deste traballo. Moi sinxelo: o operativo de resposta ao devandito reparto non sempre -nin moito menos- responde ás necesidades reais da frota de cada autonomía. E menos aínda se, como xa é cotián nas do Cantábrico Noroeste, máis que ter en conta as necesidades reais das frotas se priman os dereitos tradicionalmente aplicables aos pesqueiros bascos e cántabros, cando non se atribúen aos barcos desta parte do Cantábrico -especialmente aos de Euskadi- uns beneficios que para nada se conceden ós de Galicia e Asturias. Non sei, pero sí o malicio, que hai “favores” que se pagan por máis que non cheguemos nunca a saber que motiva verdadeiramente tal pago.
Xa me contará o lector se non abonda cos beneficios naturais que outorga á frota arrantxale o feito de que tanto a xarda como o bocarte acceda ao caladoiro Cantábrico-Noroeste precísamente polo Golfo de Biscaia, algo do que non teñen nin miga de culpaos pescadores de Esukadi e, de paso, os de Cantabria. O mesmo, aínda que noutra medida, acontece co bonito, que cando chega ás costas galegas está máis resabiado que o touro que matou a Manolete. Polo tanto, un reparto desexado. agardado, máis tamén temido.
