A inmensa maioría dos cariñeses sabían/barruntaban dende vai xa moitos anos que a confraría de pescadores, malia ter ao vello pósito como eixo fundamental da súa existenza, non eran o mesmo. O pósito foi o cerne de moitos principios para o crecemento marítimo-pesqueiro de Cariño cando este non era concello de seu. A confraría, que lucía diante da fachada do seu edificio na rúa Fraga Iribarne un rizón ou garampín. naceu con outras pretensións e nun momento ideal para o despegue socioeconómico dun Cariño que proclamou dende o balcón principal da sede da confraría a súa conversión en concello, sen ningunha atadura co pasado.
Foi aquí, na sede actual, onde mans novas fixeron e desfixeron ao seu antollo (mesmo deixando de pagar a taxa de Portos de Galicia G-4) cando as cabezas maiores dos rectores e xunta xeral estaban máis pendentes do que pasaba no mar que da marcha do pósito novo; con funcionarios que non eran tal e políticos que, sempre polo medio, buscaron na confraría a panca que os catapultara dalgún xeito a postos de relevo. E a confraría pagou, e aínda há pagar caro, aquel ollar cara outro lado cando o que importaba estaba diante mesmo dos fociños de cada quen.
No Cariño das horas boas permitíase calquera idea e poñíanse mans á obra coidando que aqueles tempos ían durar moito, toda a vida. Había barcos, había fábricas, había peixe, unha incipiente industria, construción, e houbo unha fábrica de xeo que consumía milleiros de litros de auga e watios a esgalla, nun edificio cuxa construción foi moi rendible para algunhas persoa, e que agora, perdido tamén pola confraría e baixo a tutela de Portos de Galicia, serve de pista de adestramento de rapel a mozos que teñen máis a man este edificio -que calquera día pode dar un disgusto- que os rochedos da Miranda nos que baten as nubes e a néboa que outorgan un microclima especial á vila.
Actualmente, nas horas malas ou baixas, os cariñeses explícanse o por que a pescada pasaba por chicharro na lonxa e como as entre 20 e 30 toneladas de xeo que se elaboraban diariamente na fábrica que foi da confraría non asustaban a ninguén. Non doía o gasto e veu a esixencia de pagos tanto por Facenda como pola Seguridade Social, polos traballadores da entidade, por Portos de Galicia e, finalmente, a chamada a capítulo pola Demarcación de Costas.
Quíxose -ou pretendeuse querer- un troco: o baixo dun edificio propiedade da confraría e o terreo que ocupa na actualidade a sede do celador do porto local (tamén propiedade do pòsito) a cambio dunha partida de diñeiro de Portos de Galicia -que nunca se concretou- que reducira a importantísima débeda que o pósito tiña contraída. E, como xa se ten dito aquí, Portos de Galicia ergueu como resposta un edificio de uso exclusivo deste ente en terreos do pósito e polo que non paga un can, segundo os aínda responsables da confraría, cando esta sí está obrigada a recoñececer o impago da famosa G-4.
Os percebeiros locais arrincan dos Aguillóns, A Cova ou a Punta do Limo os mellores percebes, que a Consellería do Mar tenta unificar nunha única zona coa veciña Cedeira, como tamén se baralla a posibilidade de Xuntar nunha única confraría as dúas ata o día de hoxe existentes. Dada a situación actual, non será a de Cariño a que absorba -no caso de que tal fusión se realice- á de Cedeira. Para os barcos que ten Cariño e o pouco comprometidos que están os seus armadores coa confraría e a lonxa locais, pouco se perde.
Pero pérdese. E Cariño non está para perder, con todo o que lle custou gañar o pouco que acadou e que, por desleixo duns e outros, foi quedando no camiño. Como pode quedar tamén a lonxa, no caso de que Portos de Galicia non atenda a petición dos percebeiros locais para seguiren eles coa explotación oficial da mesma. Se non fose así, Cedeira e Espasante están a espectativa. Porque se agora hai moitos cariñeses que se botan as mans á cabeza polo que xa parece irremediable (a perda da confraría), que pode pasar se tamén perden a lonxa?.
É, como dicía en redes sociais un apreciado cariñés, administrador dun dos grupos desa rede, a crónica dunha morte anunciada. Non se fixo nada por evitala -cando se podía- e agora moi pouco se pode facer para salvar confraría e lonxa. Posiblemente, como afirmou o alcalde, porque o gremio non tivo interese nen siquera, engado eu, en salvar os mobles.
