Un máis, certamente. O comisario de Pesca da Unión Europea, Virginijus Sinkevicius, non é o primeiro nin, moito menos, será o último dos ” enterradores” xurdidos das reparticións de cargo ad hominem (á persoa) nun intento de antepoñer o argumento comunitario de repartición de prebendas ás necesidades -como é o caso- dun tan importante sector como é o da pesca.
Unha organización pesqueira coruñesa reprendía recentemente ao máximo responsable da pesca na Unión Europea. Facíao cravando certeramente a daga onde doe máis: recoñecendo o escaso valor da súa xestión cando lle aclaraban, por se cabía algunha dúbida, que “os pescadores que cumpren, que son a gran maioría, non necesitan salvadores como vostede. Vostede é un enterrador”. Definido. Sentenciado. Rotundo. Pero, como sinalaba anteriormente, non é Sinkevicius o único de cuantos responsabilizáronse da xestión pesqueira -por exemplo, desde o acceso de España á entón CEE no ano 1986- o que foi enterrando ao sector (homes, mulleres e barcos), labor na que tamén tomou parte o español Miguel Arias Cañete. Moi especificamente nos últimos anos, María Damanaki e Karmenu Vella, que non se significaron especialmente pola súa tino na defensa dun sector crave para, por exemplo, a comunidade autónoma de Galicia, considerada como a máis importante por número de barcos e número de tripulantes, así como polas mulleres e homes que o sector emprega en terra, en labores de acuicultura (como é o mexilloeiro, o marisqueiro, etc.) e de conservas de peixe.
As cifras falan ás claras do intenso labor que os ” enterradores” viñeron desenvolvendo na pesca: no ano 1998, o sector pesqueiro da UE tiña unha frota integrada por 95.000 barcos de pesca costeira. En 2.005, esta frota reduciuse en 12.000 unidades. E daqueles 83.000 barcos do ano 2005, a día de hoxe, realizan esta actividade ao redor de 80.000 embarcacións.
En canto ao emprego rexistrado no mundo pesqueiro da Unión Europea, o sector pasou das 421.000 persoas que realizaban as súas tarefas profesionais en barcos de pesca, conserveiras, marisqueo, acuicultura, etc. nos primeiros anos do 2.000 (cun terzo do emprego para as mulleres) aos 205.000 de dez anos máis tarde (95.000 a bordo de buques de pesca costeira e 110.000 en alta mar) e, na actualidade, 107.807, contando ao persoal enrolado e o que desenvolve o seu traballo en terra.
As capturas das distintas pesqueiras tamén variaron notablemente, sendo na actualidade dun total de 4.025.943 toneladas, con 7.110.664 toneladas de especies importadas, sempre en peso vivo e unicamente para uso alimentario.
Os efectos colaterais do Bréxit comezan a facerse patentes. O sector pesqueiro demanda solucións. Tras a saída do Reino Unido da UE, prodúcense todo tipo de especulacións sobre a súa repercusión efectiva máis aló do previsto nos caladoiros e cunha fronteira, Francia, que se quere eludir nas formulacións españolas asentadas en barcos que buscan o seu futuro en augas británicas. Galicia quere que se fixen cotas para 2021 pola mellora das propostas do Consello Internacional para a Exploración do Mar en recursos obxectivo da frota como a pescada do norte, o galo e o rape. Á vez demanda a eliminación das cotas en especies de augas profundas, ao tratarse de poboacións sen actividade dirixida e sen riscos relevantes para a súa conservación. E lembra a importancia de manter a cota das especies accesorias, con pouca relevancia de captura e escasas posibilidades de pesca, para evitar que provoquen o estrangulamiento da frota impedindo o desenvolvemento normal da súa actividade.
Enterradores á fronte da Comisión de Pesca? . Rotundamente, si. Pero Bruxelas non escoita. Ou non quere oir.
