O Goberno central por unha banda, e os gobernos autonómicos polo outro, están a provocar a ruína en bo número de portos pesqueiros de Galicia. Tanto o Parlamento español como o galego obvian as críticas, máis pendentes da pandemia de coronavirus, as eleccións autonómicas catalás e a discusión ao redor da monarquía borbónica. Mentres tanto, a mar agoniza.
Desde hai uns anos, a vila coruñesa de Cariño constata como a que foi a súa maior fonte de riqueza -a pesca e o sector conserveiro- afúndense irremediablemente. O paro obriga á emigración e o que non emigra fai cálculos mentais ao redor dos pecados cometidos polo seu pobo para chegar a unha situación tal que contemplar o mar desde terra máis que un pano de bágoas é unha dor profunda que se afunde entre os altos do Mazanteo e as pétreas montañas do cabo Ortegal. Cariño morre.
A Consellería do Mar é a nai do ente público Portos de Galicia, que se nutre dos orzamentos xerais da Comunidade Autónoma a través da Xunta, pai da criatura. Portos de Galicia naceu, segundo proclamouse aos catro ventos, para dar solución aos múltiples problemas que afectaban -e afectan o sector- pesqueiro galego que abona máis ou menos relixiosamente distinto tipo de taxas ( G.4, CIS, E.2 e E.3, entre outras) coas que, teoricamente, tería que poder vivir, engadidas ás achegas que ao devandito órgano oficial realiza a Consellería do Mar anualmente. Pero vese que non é suficiente o que recada e non dubida en aplicar, caso do porto de Cariño, incrementos substanciosos polo uso de locais de pertrechos para as embarcacións pesqueiras locais que os armadores pagan case a prezos de vivenda.
Ata hai pouco tempo, era o concello cariñés o que se encargaba de pasar a cada usuario destas chabolas de 42 metros cadrados un prezo máis ou menos alcanzable, incluídos servizos como os de auga e luz eléctrica. Agora, Portos de Galicia aumenta a factura e xustifica o aumento por unha ampliación dun par de metros cadrados do espazo que os armadores teñen en usufruto: agora Portos de Galicia quere que os arrendatarios dos locais contribúan por un total de 44,5 metros cadrados cando o local é o mesmo de 42 metros polo que antes cotizaban ao municipio. A feixes, Portos de Galicia esixe o pago adiantado dun semestre e, ademais, o consumo de auga de auga potable e enerxía eléctrica que os armadores non poden controlar porque carecen de contadores. Isto significa que, utilices ou non o local de pertrechos, deberán facer fronte a uns recibos que non son senón máis beneficios para Portos de Galicia. Ou o que sería máis lóxico, para a Consellería da que o ente público depende.
Alguén se estraña de que os barcos propiedade de armadores de Cariño non establezan a súa base neste porto?. Alguén se explica a actuación de Portos de Galicia neste sentido?.
Para máis INRI, a confraría de pescadores local vive nun permanente abafo ao que se ve sometida por parte da Xefatura de Costas. Cariño pode perder un local que sempre considerou seu simplemente porque Costas demanda desde hai algún tempo a modificación do recoñecemento do espazo público que corresponde aos pescadores da Confraría e afoga a esta corporación de dereito público nunha especie de ” morca” que, ademais, os asfixia economicamente.
Así é como Portos de Galicia e a Xefatura de Costas da Coruña entende o verbo axudar.
Malpica, vila dá vida na Costa da Morte, afúndese na súa propia dársena coa conivencia de Portos de Galicia. ente público que, ademais das consabidas taxas G.4, CIS, E.2 e E.4 -entre outras- carga aos usuarios do porto local, fai todo o posible por prexudicar a un pobo que vive moi directamente do mar e, en concreto da pesca de cerco. Os barcos desta modalidade -do mesmo xeito que os doutras artes- utilizan a lonxa da confraría de pescadores para a venda en pública poxa das súas capturas. Atraídos pola excelentes calidade destas, acoden a Malpica bo número de compradores e non menor número de camións de gran tonelaxe e remolque aos que o inefable Portos de Galicia pon trampas. Por exemplo, impedindo a circulación destes polas instalacións portuarias e mesmo o uso dun vial que conecta ambas as marxes da dársena, co que os citados camións non teñen pito que tocar no porto de Malpica e deberán irse a outro ou outros aos que a apreciada frota pesqueira malpicá desprácese se queren vender sen problemas aquilo que capturaron nunhas augas que, ademais do Servizo de Gardacostas da Xunta, vixían as embarcacións da Garda Civil do Mar, os Gardacostas españois, os gardacostas da UE e, cando poden, os vixiantes da propia confraría.
Non é de estrañar que os armadores e pescadores locais consideren que Portos de Galicia quérelles “afundir a frota”, asfixiándoos en taxas, prohibicións de todo tipo e, agora, tamén, a non circulación polo recinto portuarios de camións que só transportan o peixe que no porto de Malpica vendeu a frota de Malpica que dá emprego a un bo número de tripulantes de Malpica.
O Partido Popular fundado e presidido ata a súa morte polo que foi tamén presidente da Xunta, Manuel Fraga Iribarne, nutría cos seus votos as urnas de calquera elección, fose este europea, nacional, autonómica ou local. Aquela disposición págana agora os malpicáns con esta desafección á que se ve sometido o seu porto por parte de Portos de Galicia, ente público máis decidido nos últimos tempos a sacar beneficio dos portos deportivos que da pesca, gravando esta con unhas supertasas e a aplicación de medidas incompresibles que moitos dos habitantes desta que foi puxante vila só entenden -e para iso non do todo- pola perda constante do voto “popular” auspiciada no seu momento polo chorado José Manuel Vila, exdiputado do PP e secretario da confraría de pescadores que, no seu momento, deu unha forte portada ao partido de Fraga Iribarne para montar o seu propio partido e lograr representación municipal.
Ao peor nisto o que están a pagar os mariñeiros malpicáns: a perda de votos polo PP, algo que tamén se fai sentir no municipio de Cariño, onde o goberno municipal é socialista desde as anteriores eleccións.
