É certo, por máis que non o entendan os máis interesados en poñer o peixe por riba dos homes : sin pescadores non hai pesca. Primeiro, os homes. E dempois a economía. Porque tampouco haberá economía sen homes. Resultado: homes e peixe parta salvar o sector pesqueiro.
Curiosamente, o dito retrotráeme a unha entrevista realizada vai anos no programa “Españoles en la Mar”, de Radio Exterior de España, ao expresidente da Xunta e catedrático de Economía Aplicada da Universidade da Coruña, Fernando González Laxe, na que sen dubidalo, este viña dicir que é perfectamente compatible a pesca coa economía tendo en conta, obviamente, o que o home -o mariñeiro ou pescador- significa tanto para a economía como para a pesca. Polo tanto, teremos que afacernos dunha vez á idea de que non haberá pesca se non hai pescadores e viceversa. Sobre todo, que esta idea trascenda a sectores que non conciben un futuro inmediato sen unha pesca rendible económicamente e que o da tripulación é un dos gastos a reducir considerablemente. Como se está reducindo xa dende anos atrás o número de tripulantes de cada barco e cada modalidade de pesca sen ter en conta moitas veces as tripulacións mínimas fixadas por lei para cada embarcación.
Non contar co home na pesca é poñerlle cancelas ó futuro, porque a pesca non pode sobrevivir ao pescador. A maior abundamento, sen pescadores tampouco pode cobrevivir boa parte da sociedade. E sen sociedade, ben podemos dicir adeus en moi pouco tempo a pobos e vilas que naceron en Galicia ao abeiro da pesca.
Un exemplo?: o pobo no que nacín, Cariño, que nos anos 60 daba traballo á inmensa maioría da súa poboación nas máis da vintena de fábricas conserveiras e de salazón existentes na hoxe capital municipal en cuxo porto tiñan base máis de medio cento de barcos de baixura nos que se enrolaban un promedio de quince homes que subministraban o peixe necesario ao sector conserveiro propio. Deste xeito ben se pode dicir que Cariño vivía do mar, da pesca. Esta era abundante e daba abundante traballo a unha vila viva, puxante, que foi abrindo portas a un comercio de seu, a outras pequenas ou non tan opequenas ofertas de hostalaría, casas de turismo rural, hoteis, etc., hoxendía ameazados pola COVID-19 pero tamén -e de que xeito- pola redución ben notoria do número de barcos que a súa popular “concha” acollía daquela.
Imaxina o lector que pode ser de Aguiño, O Son, Portosín, Muxía, Fisterra, Rianxo, a propia Ribeira, Malpica, Sada, A Guarda, Portonovo, Cangas, Bueu, Celeiro, Burela, etc., etc., sin pesca?. Como afectaría esta falta de pesca a cidades tan importantes mesmo económicamente como Vigo e A Coruña?. Indubidablemente, sen pesca non hai pescadores; pero sen pescadores tampouco hai pesca.
É imposible, alomenos para min, albiscar un futuro para Galicia no que non figuren o peixe, o marisco, os barcos de pesca e os pescadores. Compre, polo tanto, seguir a deseñar o futuro desta Nosa Terra con amplitude de miras e dende unha óptica na que sempre estean presentes a pesca e os pescadores. Non facelo así sería deseñar o inferno máis negro.