Non é nada novo. E armadores galegos, propietarios de buques pesqueiros recoñecidos mundialmente como “piratas” por practicar a pesca ilegal, non declarada e non regulamentada, coñecen sobradamente as posibilidades que a adscrición de Uruguai -en concreto o seu porto da capital de Montevideo- ao réxime de Portos Libres e o seu sistema aduaneiro e fiscal especial- ofrece a frotas de terceiros países que faenan máis aló da súa Zona Económica Exclusiva ( ZEE). Son actualmente máis de 200 os barcos de pesca estranxeiros (na súa maioría con bandeiras de Corea do Sur, China, España e Taiwan) os que utilizan como porto basee o citado de Montevideo convertido en centro de distribución para as súas mercadorías con destino a portos doutros países, moitos deles radicados en Europa, Asia e USA. Estes pesqueiros teñen un único porto de referencia e non é outro que o de Montevideo, onde se lles brindan máis servizos (e onde máis impedimentos se han postos a pesqueiros españois -na súa maioría galegos- para utilizar o porto de Montevideo como base para as súas operacións de transbordo de capturas aos mercantes que trasladarían a España as mesmas- que faenan fóra das 200 millas da ZEE arxentina. As frotas pesqueiras estranxeiras deixan unha ganancia anual de centos de millóns de dólares á economía uruguaia. Ademais, non é a autoridade local a máis proclive a manter baixo control a actividade ilegal deses centos de barcos que, en augas do Atlántico Suroccidental desenvolven o seu traballo cotián. E todo iso, a pesar de ser Uruguai uno dos países signatarios do primeiro tratado internacional vinculante, centrado especificamente na pesca INDNR e o Acordo sobre Medidas do Estado Reitor do Porto ( AMERP) da Organización da ONU para a Agricultura e a Alimentación ( FAO) cuxo obxectivo primordial é eliminar a pesca ilegal ( INDNR) impedindo que os buques que a practican utilicen os seus portos para para desembarcar capturas ilegais. E frea, ademais, o fluxo de produtos pesqueiros derivados desa pesca ilegal cara aos mercados nacionais e internacionais con disposicións que se aplican aos buques de pesca que solicitan entrar a porto designado dun Estado diferente ao do seu pavillón de bandeira. Se Uruguai autoriza o uso do porto de Montevideo obviando servirse dun sólido proceso de dilixencia debida á súa disposición para a toma dedecisión en tal entrada, é moi factible que se converta en cómplice de actividades máis aló do seu mar xurisdicional.
Convén lembrar aquí que a Armada arxentina rexistrou ao redor de 430 buques pesqueiros estranxeiros de media anual faenando ao límite do seu ZEE. Á noitiña, moitos destes barcos de pesca estranxeiros -senón a súa totalidade- cruzan o límite das 200 millas e rouban recursos pesqueiros como a lura ( pota) cuxo destino final ignórase oficialmente.
E tampouco pode obviarse que o pesqueiro VIARSA I, propiedade en outubro de 2014 do armador ribeirense Antonio Vidal, tiña bandeira de Uruguai. Como uruguaio era tamén o seu capitán cando, en 2002, o VIARSA I foi perseguido por unha patrulleira australiana durante 21 días e ao longo de 4.000 millas náuticas, acusado de pesca ilegal de pescada negra. O pesqueiro, a bordo do cal había tamén algúns tripulantes galegos, foi capturado ao sur do Océano Atlántico pola patrulleira citada e conducida ao porto de Perth. Xa en Australia e tras dous xuízos con xurado, olos acusados foron absoltos, ao non poderse probar que o VIARSA I había peixe enlas 200 millas da ZEE australiana. Naturalmente, Uruguai garda silencio.
