Cando o editor do xornal propĆŗxome participar neste proxecto, tiƱa un Ćŗnico obxectivo: escribir sobre o que a actualidade ou os recordos van suxerindo, pero sempre deixando de lado calquera polĆ©mica. Ata o de agora creo que mĆ”is ou menos o conseguira aĆnda que o outro dĆa sucedeu algo que me trouxo Ć” boca ese desagradable sabor que caracteriza tanto a mollos gĆ”stricos como bilis. MĆ”is aĆnda, cando tras manter un debate en redes sociais, unha persoa pĆŗxose a defender con argumentos tan absurdos como falaces o motivo do que causou ese malestar que segue dando que falar.
Porque imos ver: ImaxĆnanse vostedes a todo un cabaleiro como o Chanceler Adenauer lamentando publicamente o suicidio de Heinrich Himmler ou Herman Goering? Sinceramente. Nin nesas series ou pelĆculas tan de moda, onde o ucronismo Ć© norma, o guionista mĆ”is atrevido poƱerĆa tales palabras en boca dun dos seus personaxes. Pero xa ven. Neste paĆs noso non Ć© tĆ³pico que a realidade supere Ć” ficciĆ³n. Tanto, que aquel que preside o consello de ministros deixounos atĆ³nitos o outro dĆa coa sĆŗa intervenciĆ³n no senado. E Ć© que un xa se espera case calquera cousa daqueles que ostentan a representaciĆ³n parlamentaria, porque a diferenza do que ocorreu noutras Ć©pocas, e con independencia da filiaciĆ³n ou ideoloxĆa, xa non hai quen sexa capaz de espertar admiraciĆ³n cando sobe Ć” tribuna. Hoxe vivimos na dinĆ”mica do āe ti mĆ”isā. Daqueles que leron por enriba o texto preparado por un asesor, pero que carecen da profundidade necesaria para argumentar e moito menos debater. Tanto, que se dan por un casual con alguĆ©n preparado que faga referencia a outra pĆ”xina ou obra do autor que citan, quedan mĆ”is perdidos que un berberecho en alta mar. Son como esas orcas Ć”s que mencionaba no meu artigo anterior. Xogan no medio dun fluĆdo onde non lles faltan pezas que cobrar. Pero cando ven algo que lles resulta curioso, embisten aĆnda a risco de rompelo. Pois esa fractura Ć© a que provocou o outro dĆa SĆ”nchez( omito deliberadamente chamarlle presidente por mĆ”is que o sexa). Ata entĆ³n aĆnda existĆan dous bandos. O dos demĆ³cratas, que engloba a case todos os membros do hemiciclo, e o dos terroristas, disfrazados baixo unhas siglas que cambiaron en funciĆ³n dos seus intereses e da constante fraude de lei no que se achan inmersos desde que decidiron saltar Ć” palestra. Porque se mire por onde se mire, Herri Batasuna, Euskal Herritarrok, Sortu, EH- Bildu, son o mesmo. A liƱa de transmisiĆ³n dunha ETA que aĆnda que deixou de matar, nin se arrepinte nin reparou minimamente o mal que causaron ao resto da sociedade.
AlgĆŗn dirame: E que ten isto que ver connosco? MĆ”is do que poden pensar. Para empezar, un dos terroristas mĆ”is sanguinarios da banda, Iglesias Chouza, Ć© veciƱo de Artes (aĆnda que xa non viva alĆ). Da mesma maneira, entre moitos dos nosos veciƱos que deberon emigrar a terras vascas, atopamos a fillos ou netos que adoptaron como propio o credo abertzale. Vivino en carne propia cando ao regresar durante unhas vacaciĆ³ns, un amigo de Olveira presentoume Ć”s sĆŗas curmĆ”s. Estabamos no bar CARBALLEIRA en plena esmorga e sen saber moi ben o motivo, o meu colega comentoulle aos seus parentes cal Ć© a miƱa profesiĆ³n. EntĆ³n unha dime: Se un dĆa vĆ©mosche por Donosti, vou avisar Ć” miƱa cuadrilla para que che dean unha malleira. ComprenderĆ”n que quedei un tanto descolocado, aĆnda que a miƱa reacciĆ³n tan inmediata como exenta de violencia. Respondo:Mira guapa. DĆ” a vida que non son como ti, porque se agora dĆgolle a toda esta xente que acabas de ameazarme, Ćas ter mĆ”is que problemas. Agora ben, con non volvernos a dirixir a palabra, doume por satisfeito. E aĆ acabou o incidente. A cuestiĆ³n Ć© que hai xente preƱada dun odio irracional. DĆ” o mesmo que non che coƱezan nin saiban o por que. Abonda con que se tragaron toda a propaganda directa e subliminar que vomitan a diario esas formaciĆ³ns criminais. Por tal motivo, non podo entender ese queixume profundo de Pedro SĆ”nchez polo suicidio dun terrorista. ChĆ”menme resentido, mal cristiĆ”n ou o que prefiran. DĆ”me igual.
A diferenza de quen encabeza o executivo, eu teƱo claro con quen se pode falar e con quen non. Outros, nese afĆ”n buenista elevado a infinito, son capaces de pasar de Dimas e abrazar a Xestas. DĆ” igual que este Ćŗltimo insultase ata Ćŗltima hora, colgase Ć”s sĆŗas vĆtimas dos nocellos boca abaixo e alimentĆ”sese de sangue de nenos.