Non é este un tempo axeitado para as confrarías de pescadores galegas. Tampouco o é para un servizo de tanta importancia económica e social para esta Comunidade Autónoma como a hostelería, tantas veces refuxio da xente do mar e non só por causa do que agora coñecemos como cicloxénese explosiva e que, vai anos, reunía os mariñeiros de Riveira nos mentireiros de Padín e o fielato para contar as súas batallas da cada día.
Protagonista na actualidade da problemática pesqueira é a COVID-19, pandemia que fai que o que se pesca non teña valor ningún porque, sobre todo, bares e hostelería en xeral non acadaron aínda -e posiblemente tarden moito en recuperar o ritmo cotián- os niveis de consumo anteriores ao mes de ,marzo pasado, cando se decretou o confinamento cidadán.
Os barcos, polo tanto, saen a pescar, pescan e venden na lonxa a como lles paguen: uns céntimos por quilo de sardiña. bocarte, etc., para que os usuarios dos mercados muncipais e as grandes superficies paguen a catro, cinco ou seis euros ese mesmo quilo polo que eles, os tripulantes dos barcos, van repartirse os céntimos que antes lles aboaron na lonxa. Un peixe polo que, previsiblemente, cobrarían máis se o levasen para as fábricas de fariña. Deste xeito, os barcos non gañan, os mariñeiros tampouco, e os clientes de bares e restaurantes deixan pasar o tempo ata o punto de que en moitos bares xa nen siquera compran os xornais do día para a clientela non “consuma” letra impresa no canto de café, un chiquito ou unha cervexa. Perde todo deus. Gaña o coronavirus.
Mais perden tamén, e de que xeito, as confrarías de pescadores, que teñen a moitos dos seus traballadores metidos en procesos de ERTE ou directamente no paro (se teñen sorte). Todos ó garete e á espreita desas axudas comprometidas pola Unión Europea e a Xunta de Galicia, como último recurso para paliar unha situación nunca vivida ata o de agora e por un tan longo período de tempo.
A pandemia de coronavirus está causando enormes estragos no sector pesqueiro. E este é fundamental para moitas vilas e pobos de Galicia, que teñen na pesca a súa principal fonte de ingresos económicos. Semella propio da inconsciencia que aqueles que non poden vivir sen os ingresos procedentes da pesca, esquezan que da resposta que dean en terra á inactividade forzada depende moito máis do que parece a posibilidade da recuperación.
Cousa dun tapabocas?.. Pode ser.
