Os cregos din que o do compromiso a longo prazo e para sempre é o valor principal que outorga o casamento pola igrexa. María Mercedes da Orde, casada e divorciada varias veces, di, sen falar, sen levantar a voz, case como se escoitaramos o seu pensamento,
“vaiche boa! Ela, tan falangueira, tan amable e traballadora como a que máis, casou e divorciou dúas veces co mesmo home e, no medio, casou e divorciou tamén con María, aquela fermosa María de pelo longo e ollos negros, que estivo temporalmente casada co
seu marido.
Non houbo fillos en ningún dos matrimonios e, agora, a señora está pendente do que veña.
Probablemente sexa unha adopción, pero “ten que ser dun neno ou dunha nena da terra, desta terra nosa, onde a xente é formal e de palabra”.
Antes de pensar noutra cousa, a señora presume de feminista e quere casar máis veces, pola igrexa ou na igrexa alugada, na que un actor profesional faga de crego, dirixa a cerimonia e reparta hostias sen consagrar á esquerda e á dereita. Hostias para o noivo e se é noiva, hostias tamén, sen parar ata a próxima, cando -como di a cantiga- “heime de casar cun vello, / heime de fartar de rir …”
Efectivamente, segundo as estatísticas, o número de casamentos pola igrexa diminuío, minguo tanto como a caixa das esmolas. Nestes novos tempos, o negocio está na beleza arquitectónica e artística das igrexas, onde cada integrante da parella e o concelleiro amigo, ou un actor pagado, van representar a comedia, cada un co seu papel aprendido e cunha idea indefinida pulando no maxín colectivo.
O importante é o xantar, o falar, os regalos, as promesas de amor e os recordos. A voda non ten máis nada. As promesas e os recordos tamén se esquecen, coa brevidade que cadaquén queira. A señora Da Orde lémbrase perfectamente do nome do seu marido, pero hai persoas que non son quen de reter os nomes daquelas outras coas que casaron e ás que bicaron. Ou non?
A convivencia, a harmonía, a familia, o pobo e a xente teñen vida, e seguirán con ela, independentemente dos casamentos, do escenario dos mesmos, dos xantares suculentos, da diversión, da mentira, da risa e do negocio. Uns casan e outros non e, no cas delas, unhas casan e outras non. Non hai diferenza e non hai nada que pensar. A vida é así, tan sinxela, tan dura e tan bonita. En calquera caso, ollo! Como di a Tía Manuela “o casamento, onde queira que sexa, é o primeiro paso para o divorcio”.
“Un Avril para maio chegou á estación da Coruña con medio século de retraso”. Antón Luaces
Sair da Coruña en dirección a Madrid en tren significaba, aló polos principios dos años 60 do século pasado, unha media de 14 horas de troupelear nunha especie de batedor con mistura de fume negro, vapor, constantes asubíos atronadores e paradas de duración...