Era ao empezar a primavera, cando -como vostedes saben- todo o sangue se altera, as veas
non son quen de contelo, vai por fóra e nótase na faciana dos axentes revestida de
autoridade e na do paisano que, pola impaciencia do uniformado, ten que agachar a cabeza
e marchar para a casa calado. Diante da porta da súa casa, multárono “por no hacer uso el
conductor del vehículo, o de no hacerlo de forma adecuada, del correspondiente casco de
protección homologado o certificado”. Dous centos euros e catro puntos, nin máis nin
menos, o que marca o código.
Todo ben, correcto e entendido, incluso o idioma no que escribe a autoridade,
probablemente con ademáns represores e amosando a súa clara incapacidade para
concretar a razón da denuncia. O condutor daquela moto ía sen casco ou non o levaba
correctamente? Quen sabe! O importante é que pague e, a poder ser, que cale.
Os municipais son xente de ben, pero incomprendidos polas maiorías. Se están, sobran e se
non están, hai quen os bota de menos. Xulio de Lago foi moitos anos municipal en Madrid e
exercía en cada rúa ou en cada esquina das miles de esquinas do centro daquela enorme
capital. Todos os amigos tiñan a sensación de que, cando había un atasco naquel cruce ou
naquela praza, era por mor do garda que estaba provocándoo. “Se hai un atasco e que alí
estaba un garda” dicían os seus colegas estudantes que recorrían Madrid como peóns.
El, pola contra, insistía, un día e detrás outro, se hai un atasco, alí vai un garda. Igual que
naquel pobo mariñeiro, cunha ponte longa para cruzar o río, xa na beira do mar, o garda
municipal, seguindo as instrucións do mando, poñíase na esquina da ponte braceando,
ordenándolles pasar aos que viñan e aos que ían. Enseguida, un enorme estouro anunciou o
choque, e o axente da autoridade, cheo de razón, alzou a cabeza e, con voz quebrada, dixo:
“estábao vendo eu”.
Axentes da autoridade, servidores públicos, uniformados e con pistola e porra, integran a
Policía Local a partir de mediados do século XX, aínda que os estudosos din que os seus
antecedentes antigos datan dos reinos visigodos, cando eran como “unha especie de
auxiliares militares que acompañaban e protexían os bens de certos gobernantes”.
Agora, como di a Tía Manuela, “teoricamente, toda a policía está ao servizo do pobo, de
toda a cidadanía”. Quen o diría?
“Cruceiro de Nosa Señora de Belén(Moldes)”. Antonio González Millán
Un monumento asentado nun deses lugares cheos de resonancias de antigos cultos druídicos que por sincretismo relixioso, é dicir, por una intelixente praxe de adaptación do vello e incorporación ao novo, foi asimilado e reformulado como lugar a propósito de cultos...
