O RÍO
O río danza
cego,
vertebra o camiño
das ánimas errantes,
mastigando a combustión dun tempo
que se desgarra
en rosarios de satélites
e toldos.
.
Socorro!
Acudide!
.
Hai unha catedral de petróleo
no centro do bosque,
onde os ósos se himnan
en lumes
e a terra exhala
fósiles de cobiza:
Chama, carne, alma!
.
E o río, sempre o río,
leite nutricia
de vellas linguas
para os novos responsos.
.
Fala en baldosas,
fala en agras,
fala en pesqueiras,
fala na marea que queima
na conciencia dos causantes.
.
Auga, terra, corpo:
a vida en abandono.
Ou quizais o que queda
sexa isto:
unha sombra de gozo,
unha raíz sen dignidade,
tras os pasos
da verdade
sen zapatos.
.
