Cando Francisco Franco “reinaba” en España “pola G. de Deus” e era o xefe do Estado a todos os efectos, o pobo español estaba adormiñado polo opio derivado das constantes retransmisións futbolísticas que efectuaba a, daquela, única televisión de España: TVE. Cando non era un partido da selección nacional de fútbol, era un partido da liga nacional, da Copa de Europa, etc., o que copaban con millóns de telespectadores as pantallas en branco e negro dos televisores con caixa de madeira que só tiñan como opción ao fútbol a “segunda cadea” ou UHF (VHF para outros máis entendidos na materia).
Foi daquela cando alguén inventou o de “opio do pobo” para cualificar os “desastrosos” efectos na sociedade española das narracións futboleiras dos number one da radio e televisión que foron, con todo merecemento, o noso Enrique Mariñas Romero e Matías Prats Cañete, un tandem formidable da “millor” RTVE na que en España se xogaba a Liga e a Copa do Caudillo que este entregaba – case sempre acompañado no palco por Carmen Polo, a súa dona, e Santiago Bernabeu, sempiterno presidente do Real Madrid en cuxo estadio cada ano se entregaban os trofeos de ambas as competicións.
Nos tempos actuais trocaron as cousas: Franco está ausente (aínda que algúns non o crean), os policías e gardas civís foron substituidos nos estadios ou campos de fútbol por gardas de seguridade, asubíase o himno nacional cando este, antes, se interpretaba nos previos dun partido internacional e todo deus se puña en pé (moitos co brazo dereito en alto durante a interpretación do mesmo himno), e xa non hai quen prenda bengalas, guinde botellas de cristal ao terreo de xogo, nen invada este na máxima expresión do paroxismo por teren gañado os seus a Copa, a Liga ou o que for e, polo tanto, nin a policía nin a garda civil van ás carreiras tras os transgresores das normas e, deste xeito, os partidos xa non teñen o opio que durme ao “populacho” e así o conto non amerita o que con ou contra Franco adoitaba ter.
Nos tempos actuais, o público imita aos monos ou chimpancés dende as bancadas para molestar a xogadores non europeos, e algún destes pide que España -xunto con Marrocos e Portugal- non sexa esceario do Mundial de Fútbol de 2030 polas expresións racistas contra deles nos estadios.
Non, os tempos e as maneiras non son os de antes.
Porque daquela había máis respecto ou máis medo?. Non sei, mais era distinto. Talvez porque contra Franco se protestaba millor e se corría moito máis diante dos “grises”. Pero hai xogadores que aquí albiscan síntomas racistas e non teñen problemas para ficharen por equipos de Qatar ou Arabia Saudí, nomeadamente machistas e recistas, que amasan millóns de petrodólares.
