“Cristo versus amnistía”. Olegario Sampedro

O trendic topic destes días vén sendo algo absolutamente sorprendente e inesperado: a polémica xerada por un cartel da próxima Semana Santa sevillana no que se representa un Cristo na Paixón. Unha imaxe que pasaría practicamente inadvertida se non fose pola lexión de detractores que puxeron o grito no ceo (sic) pola que consideran unha profanación na expresión doente do fillo de Deus. No seu escandalizado parecer, o xesto do de Nazaret resulta pouco sofferente para encarnar con fidelidade a unha persoa sometida ás terribles aldraxes padecidas camiño do Gólgota. A virulenta mostra de indignación virou coma un búmerang, e o intento de represión artística converteuse, polo famoso efecto Barbra Streisand, na mellor e máis efectiva publicidade do pintor que deseñou a bosquexo gráfico.
Máis alá da relevancia ou non da miña opinión sobre o asunto, estes momentos son os que realmente me reafirman en que paga a pena, e moito, ser cidadán deste país. Estas polémicas son a quintaesencia ibérica e a constatación de que, no fondo, tantos berros pola amnistía e tanta gaita teñen unha importancia relativa nas preocupacións da maioría da xente.
Alégrome enormemente pola discordia xerada por unha imaxe, xa que resulta unha proba máis que evidente de que España non está en almoeda nin a piques da desintegración. Non podemos estar no canto do abismo se todas as mentes pensantes e non pensantes do país andan debatendo os sutís matices iconográficos da santa face de Xesús; unha controversia que, por fin, destrona o monopolio mediático político actual.
Os habitantes desta Pel de Touro que, segundo algúns, está a punto de esnaquizarse en diminutos retallos, volven a demostrar que a importancia da vida está no cotián. Os cidadáns de a pé constatan, unha vez máis, que Kant estaba tremendamente equivocado no seu concepto de transcendencia, xa que saben e entenden que a barra dun bar pode resultar unha ágora moito máis sabia e concluínte que bastantes parlamentos. Ou quizais algúns somos da ignominiosa opinión de que moitos dos debates da política nacional serían máis construtivos se se celebrasen nunha taberna tomando un barrantes… con gasosa, por se acaso.