Din que a mocidade é un divino tesouro, pois a madurez non está nada mal, coa saúde necesaria evidentemente. É unha etapa vital moi interesante, na que repasas todo o vivido e pensas no que te queda por diante. Dáste conta da velocidade supersónica do tempo, da súa importancia e do valor que posúe, a pesar de que non lle damos a importancia que se merece.
Caemos nos mesmos erros. A pesar da madurez e da presumíbel experiencia, tropezamos na mesma pedra. En ocasións, somos como nenos pequenos e non aceptamos os fracasos ou as frustracións. Queremos que todo nos saia sempre como desexamos, sen pensar que tamén hai outras persoas e seres vivos que pensan no mesmo.
“Por que me sucede a min”, é unha expresión moi habitual entre algúns escépticos e agnósticos, que pensan en que o malo lles acontece aos demais e eles están libres de todo o negativo. Para iso falan, case sempre, do karma sen ser conscientes de que somos nós mesmos os que incorremos en erros e os que lles provocamos situacións de tensión ou ansiedades aos que nos rodean polos nosos propios actos.