Non hai confianza. Ou, para sermos máis fieis ao que realmente acontece, a desconfianza prevalece nos contactos-non contactos entre PSOE e Junts de cara a fixar unha postura de entendemento entre dunhas forzas políticas que se necesitan para seguiren vivas no marco parlamentario español/Goberno..
O “piloto” nesta operación a dúas bandas (PSOE-Junts, ou Pedro Sánchez-Carles Puigdemont) está a ser, desde o 23J, o expresident catalán refuxiado, desde a súa fuxida de España, en Waterloo. Pero semella pouco ou nada satisfeito pola entrada no escenario de negociacións do número un entre os socialistas cataláns, Salvador Illa.
Junts sabe que a amnistía catalana podería ser asumida polo candidato socialista á investidura. E mesmo que, con certos “retoques”, o PP non poñería obstáculos insalvables para levar ao campo da negociación tal intento. Pero o referendo -un volver a un camiño xa trillado- aparece unha outra vez no escenario cuns valos -os propios da Constitución- que non permiten andainas que, ao parecer, bo número de cidadáns de Catalunya tampouco teñen moitas gañas de levar a cabo. Eis o motivo polo que o aspirante a repetir na Moncloa, Pedro Sánchez, por moito que negocie con Coalición Canaria para sumar o seu voto a un teórico “goberno progresista” por el presidido, poucas -por non dicir ningunha- posibilidades ten de prosperar no caso de que Junts vote en contra.
Para que o caso teña aínda máis complicacións, Junts contempla de esguello o ir e vir de ERC, cousa que fai pensar tamén en si os de Puigdemont non terán xa decidido o seu apoio a Sánchez para non quedar descolgados na propia autonomía sabendo que Esquerra ten ben aprendido o seu papel no presente e o futuro de Catalunya.
Queda por concretar o papel dun dos principais actores deste ensaio político: SUMAR, ao que todos dabamos como apoio fixo e seguro na investidura de Sánchez. Para min que o segue a ser, pero o camiño de Yolanda Díaz ten, asimesmo, moitas reviravoltas.
E non será que, no fondo, unha nova convocatoria electoral é o máis seguro?. Porque a brocha a usar por Pedro Sánchez para pintar o novo mapa político de España cun goberno en minoría absoluta dependente de tantos humores e con tan pouca capacidade de manobra para aprobar leis e propostas, no permite agoirar noites de descanso feliz.
Demasiada inseguridade, semella. Por máis que tampouco se poda pensar e “coseduras” desde a dereita, onde o panorama sen ser semellante tampouco é mellor.
Quedan pouco días para coñecer que determina o candidato socialista á presidencia do Goberno.
