Foi como un estourido e non precísamente de xúbilo, de festa, de xoldra. Foi máis ben un berro ao aire do desespero, do pedir solucións, saída, ao problema que se enquista para dous colectivos de traballadores -bateeiros e percebeiros- que non atopan remedio ao problema que os enfronta e ao que non pon remedio quen debe poñelo; a Consellería do Mar?, as organizacións de bateeiros?, as confrarías de pescadores?, as asociacións de percebeiros?….
Todos teñen algo que dicir. Ou moito que dicir. Pero uns optan por pagar a quen rouba a mexilla nas pedras reservadas para os percebeiros que servirán de cria de mexillón en cada unha das 500 cordas de engorde que manteñen a cada unha das máis de 3.000 bateas mexilloeiras que temos nas rías galegas, e outros berran, cabréanse e pelexan polos seus dereitos a resgardar as pedras estipuladas pola Consellería do Mar pára a cría e engorde do,percebe.
Non é de recibo que existan bateeiros que críen mexilla de seu nas bateas propias coas que chegar a dúas ou tres producións anuais (cando o normal era unha) porque a demanda é moita, e que os 1.420 percebeiros que existen en Galicia teñan que laiarse polo roubo de mexilla que, é ben sabido, conleva a perda da cría de percebe cando este é o seu sustento
anual. Porque na pedra o mar cría mexilla, arneirón e percebe. As tres especies son necesarias para que o percebe medre e engorde. Pero os que estraen a mexilla, que saben perfectamente das dificultades de arrincar esta sen causar dano ao percebe e ao arneirón , non teñen en conta o dano que ocasionan aos seus compañeiros os percebeiros e v an polo carreiro do medio, a feito.
Porque ninguén pode crér que os dous barcos pesqueiros que a semana pasada descargaron en Sardiñeiro (Fisterra) 800 quilos de mexilla non sabían onde a a quen ía destinada esa cría de mexillón (co máis absoluto silencio, agora mesmo, sobre tal feito) e de onde procede a mesma.
Raspar a mexilla conleva, na maioría dos casos, raspar -arrincar- o percebe no seu primeiro estadio. E facelo a estas alturas do ano é condear aos percebeiros a pasalas “lambendo” porque non van dispor xde que vivir o resto do ano e cando hai bateeiros que son quen de acadar ata tres producións anuais de mexillón.
O mar galego é xeneroso, pero non tanto como para producir semente para 3.300 bateas (con a cada en súas 500 cordas de cría e engorde de mexillón) e 1.420 percebeiros (deles 900 na provincia da Coruña, onde máis enfrontamentos hai entre eles e os bateeiros). A Consellería do mar estabelece pedras “santuario” para que o percebe non se vea afectado polos que apañan mexilla, pero non se respectan as normas e logo veñen as protestas duns e doutros porque o que hai non chega para todos. E sen embargo a mexilla pode criarse en cordas nas bateas, segundo afirman os bateeiros que aseguran facelo así e que entenden as razóns que deben conducir necesariamente a unha solución.
“Todo o mundo no sector pesqueiro e marisqueiro sabe que hai anos bós e malos; pero entre os bateeiros só se entende ir a máis na produción. Para eles no hai malos momentos, incrementando constantemente as súas vendas en España, en Italia, etc. Sempre a máis, batendo récords” , dicíame un armador, convencido de que, na concentración realizada este luns na Pobra do Caramiñal, non todos eran bateeiros convencidos da necesidade de pelexar por “limpar” as pedras de mexilla e deixar de costado a cría desta sen pensar en cordas de cría nas bateas de seu.
Non hai dereitos sobre as pedras?..
A Consellería regula a súa explotación. Respectar o estabelecido é o que compre.
