Uns mariñeiros lembran como un capitán de pesca escondía na ponte un rifle e dous revólveres. Disparamos a matar o cachalote e así as candorcas deixábannos pescar mentres se entretiñan comendo os retos do gran mamífero. Un día demos morte a unha gran candorca femia, e as demais rodeaban o barco, durante varias xornadas, impedíndonos a pesca.
Os mamíferos mariños da familia do golfiño, duns 10 metros de lonxitude, tamén coñecidas popularmente como “baleas asasinas”, son os depredadores máis salvaxes do océano pero tamén son especies protexidas ás que hai que respectar e preservar.
Os tripulantes tiñamos quendas de ata 16 horas, traballando en cuberta, con sol, choiva, vento ou neve. Todos queriamos pescar e unicamente pensamos nunha boa marea para levar diñeiro a casa. Non somos, nin eramos, conscientes do dano que se pode provocar ao resto de especies mariñas nin á propia contorna do océano.
Os mariñeiros e tripulantes sabemos que o duro traballo ten que ser recompensado economicamente. A pesar de que aos grandes mamíferos pódeselles disuadir a través da utilización do soar, con ruídos ou cambiando os anzois polas nasas pero nunca acabar coas súas vidas de maneira premeditada e impune.
Aos tripulantes de nada lles vale queixarse, durante o tempo que dura o rancho a bordo ou na taberna. Hai que tomar decisións e defender a dignidade, a saúde, a integridade e a supervivencia dun colectivo cada vez máis indefenso e explotado.
Moitas empresas navieiras alardean da pesca responsable e presumen de cumprir cos protocolos e normas internacionais. Na realidade non sempre é así e teñen que pensar no dano ocasionado ao ecosistema mariño que nos/nos afecta a todos os habitantes do planeta, tanto ou máis que o propio cambio climático.
