A honestidade está a converterse nun ben escaso na sociedade actual, en favor da prepotencia, a chulería e a insensibilidade social e humana. Demasiados personaxes da política, do mundo financeiro, empresarial así como da farándula apenas recoñecen os seus erros e excesos. Viven nun mundo creado por eles e para eles, onde non teñen cabida o resto de mortais que se dedican, entre outras cousas, a traballar para subsistir, cun pouco de sorte.
Cando, algúns deles, son condenados por sentenzas xudiciais firmes a culpa sempre é dos demais ou do propio sistema. Sistema, por certo, do que se aproveitan para vivir como marqueses, sen dar pau á auga. Que se preocupen os demais “pobres diaños” das inxustizas sociais e dos cidadáns máis indefensos. Eles xa teñen bastante con pensar onde viaxar, nas súas longas vacacións, ou a que restaurante, “estrela michelín”, ir cear, un día si e outro tamén, ou a que país dirixirse en busca de turismo sexual ou simplemente estudar que último modelo de turismo poder axenciarse. A ética bríllalles pola súa ausencia, aínda que en demasiadas ocasións permítense a licenza egocéntrica de querer ser exemplo para os demais.
Oírlles dicir, publicamente, que o único que lles preocupa son a súa familia e seres queridos xa demostra a escasa empatía e sensibilidade cara ao resto da sociedade que lles rodea. Non pensan máis que neles mesmos e no seu status, que desexan manter custe o que custe, a través de paraísos fiscais, estafas, corrupción, difamacións, especulación e de todo tipo de delitos e malas prácticas.
