Ao sentimento de culpa, o fracaso, a angustia vital, o endémico e enfermizo pesimismo fan efecto sobre moitos cidadáns e familias coas que a dramática crise económica, social e de valores séguese cebando, de maneira insospeitada e que a maioría dos nosos políticos e gobernantes tratan de ocultar e pasar de longo. Agárranse, coas poucas forzas que aínda conservan, a un xesto amable e a unhas palabras tranquilizadoras que lles ofrezan un pouco de esperanza. Non custa nada ofrecer un sorriso ou un abrazo e en cambio empeñámonos en buscar enfrontamentos, envexas e pasotismo.
En ocasións trátase só dunha pequena axuda económica, algo de alimento, un teito onde poder descansar, unha conversa, algunhas xestións administrativas…, non queren moito máis, só un ombreiro amigo no que poder descargar a súa ira e indefensión. Non son conscientes de que eles non son culpables de nada do que lles sucede, somos nós, é o propio sistema que nos/nos engole na súa tea de araña de consumismo e de comodidades, que se manteñen para uns poucos á conta da maioría e que nos esixen o non dubidar, non pensar, non criticar nin rebelarse contra o establecido que sen dúbida se pode mellorar e que consideramos coma se fose dogma de fe, sen máis argumento.
Nos momentos difíciles somos todos necesarios e ademais temos a obriga moral de estar cos que sofren as consecuencias da crise, que se presume longa, moi longa, para que poidan seguir co seu día a día, cos seus amigos, compañeiros de traballo, coas súas familias, en definitiva coas súas vidas: Que o espertar non lles supoña un pesadelo senón unha ilusión, onde os soños ou a utopía poida converterse en realidade, onde todos poidamos dispoñer dun mínimo para vivir con dignidade, como seres humanos. Nunca teñen que perder a esperanza, sen ela xa nada vai ser o mesmo e vívese unha soa vez.
