Coincidimos en labores e colleita: docencia do 64. A providencia, tan republicana, estimou que nacese nun recuncho da India onde, ata o de agora, desfrutaba sosegado coa vida e coa escrita. A pesar de ser un autor cunha obra e traxectoria relativamente doadas de rastrexar, ocultarei a súa identidade respectando a súa decisión de non ser revelada en modo ningún.
Posiblemente nunca, e nada, sabería da súa existencia se non fose porque o prisma da luz que lle dispensou o azar mentres escribía a súa última novela resultou infausta. O perverso fado decidiu que unha paraxe natural onde dispuxo o argumento desa obra fose considerada sacra para unha facción relixiosa hinduísta. Segundo esta, un escenario santo non podía conter a mácula de ser morada dunha trama literaria e, polo tanto, mundana.
Un tribunal relixioso tribal, unilateralmente, ditaminou que o escritor incorrera en herexía. Foi condenado. Todos os seus libros pasaron a ser considerados corpus delicti e, sen excepcións, deberían ser queimados publicamente na súa presenza; tiña que renegar de todo o escrito e mesmo asinar un suicidio literario, isto é, un compromiso formal de non volver escribir, nin publicar, ningún texto no que lle restase de vida.
Un xulgado civil, legal e vinculante, revisou o seu caso e invalidou o auto. O escritor, non obstante, rogou pública e insistentemente que lle fose permitido aceptar a condena. A presión social e fuenteovejunera á que se vía sometido era tan cruel e dolosa que prefería acatar o fallo. Só quería volver vivir en paz. Antes de que todas as súas pegadas públicas fosen eliminadas para sempre, despediuse cunha intelixente e conmovedora entrada no seu muro de Facebook. A ignominia vencera.
O asunto semella alleo e distante, mais, se facemos unha lectura devagar, non o é. A vea represora vénnos de fábrica. Crer que cepamos o pensamento discordante a través da censura e do lume non é unha cavilación nova nin infrecuente. Son lendarias as queimas en Alexandría, os autos de fe de Granada, a fogueira das vaidades na Florencia de Savonarola ou o bibliocausto nazi na Bebelplaz berlinesa. Non lonxe nos quedan as lapas das luminarias de libros na Dársena da Coruña, no ano 36.
Agora ben, o máis revelador é a constatación de que á ciencia debe de quedarlle só unha fechiña de tempo para anunciar, solemnemente, que os seres humanos contamos no noso ADN cun xene preñado dun ciclópeo instinto censor. Non temos máis que constatar o seu pulo cando, por exemplo, un monologuista pisa a nosa leira ideolóxica ou como nos convertemos nunha manchea de voraces buraces diante dun chío inadecuado dun personaxe famoso no seu Twitter. Un determinante elo xenético que mesmo é quen de resucitar o espírito de Torquemada nos públicos comentarios dos lectores das edición dixitais dos xornais. Con todo, e de maneira plena, estou convencido de que a ciencia tamén constatará axiña que moitas persoas dispoñen doutro atávico xene, aínda máis hercúleo, que as fai rebelarse ante os inquisidores.
Albergo a certeza de que o escritor indio porta esoutro rebelde xenoma e segue escribindo. Cun ollo na tecla e outro nas costas, pero escribindo, porque se de algo temos que ter a inequívoca seguridade é de que a produción literaria, pese aos pirómanos, xera unha ignífuga e opiácea dependencia imposible de vencer.
