Interésame todo aquilo que poña na axenda política a conservación da natureza e en particular a conservación dos piñeirais comprendidos entre A Garita e Os Túneles, e por iso lin con moito interese o bo artigo de Álvaro Sevilla en La Voz. E empezarei polo final onde se denuncia que os residentes de Martín e Os Paramos piden ás forzas de seguridade que actúen para frear a presenza de politoxicómanos que veñen picarse e enchen a zona de lixo e xiringas.
De sempre sabemos os que frecuentamos A Garita, os mesmos para os que, durante décadas, era un dos lugares de xogos predilecto, que o lixo e a deterioración da zona ten causas mais variadas. Se alguén é responsable da degradación da zona é a talla a matarrasa dos piñeirais centenarios do lugar que se está realizando sen ningún criterio forestal (help SEPRONA), co único interese económico extractivo, propio dos tempos que corren, e en contra de criterios ambientais. Desaparecen especies de flora e fauna, aumenta a erosión do chan, cambia o microclima, arruínase a paisaxe e a poboación veciña perde calidade de vida Imaxínense por un momento o que sería da cidade de Santiago de Compostela se todos os propietarios de casas da zona histórica decidiran dar ás súas casas a un construtor a cambio dun piso. Pero todos sabemos e aceptamos por lei que eses edificios de singular arquitectura conforman o patrimonio histórico, como ben público de obrigada conservación, no que o seu goce e valor histórico pertence á comunidade como mostra do noso pasado. E por iso hoxe, todos os que non temos piñeirais, e os que si teñen piñeirais, paseamos orgullosos polas rúas de Compostela. Pero, tristemente, xa non podemos facer o mesmo polos camiños da Garita. As tallas a matarrasa dos piñeiros centenarios que había entre os Túneles e A Garita hoxe estarán convertidos en taboleiros de aglomerado. Esta é a verdadeira causa da perda de atractivo que está a sufrir a contorna dos Túneles. A beleza e atractivo dos Túneles e A Garita, que foron durante décadas un dos lugares de xogos predilecto dos rapaces da zona, está principalmente agredido pola falta dunha política de conservación que debería aplicar o Concello instando á Xunta a que protexa esta contorna. Integrando o deporte, que concentra A Fieiteira, e a natureza, que conforma o bosque que o rodea. Destacar o rico xacemento de pedras e rocas con formas zoomorfas de gran atractivo paisaxista.
E non me esquezo dos supostos gastos de conservación do monte que sempre esgrimen os sufridos propietarios. Pactos pola paisaxe e Acordos en materia de paisaxe (O Decreto 96/2020, do 29 de maio) on instrumentos de concentración entre as administracións públicas e outros axentes económicos e sociais dun determinado territorio que, de maneira voluntaria, desexen promover accións de protección e mellora das paisaxes e da calidade de vida da cidadanía no marco do desenvolvemento sostible. A lexislación ten figuras suficientes para protexer o medio e preservar a titularidade dos seus propietarios. Só se necesíta vontade política.
O investimento necesario sería un diñeiro asumido e moi ben aplicado polo orzamento municipal, acorde con compromisos electorais. Sieconvertemos un pedregal en parque temático, con dolmen e pallozas, con máis razón tería que realizarse a conservación deste lugar espléndido situado entre Martín, Os Páramos, o miradoiro da Garita e Os Túneles que foron, durante décadas, un dos lugares de xogos preferido da rapazada de Ribeira e a súa contorna e hoxe, practicamente esquecidos polos veciños.
No libro O señor dos aneis o pequeno hobbit Merry pídelle a Bárbol, a árbore que fala, que lles axude a loitar contra os orcos.
Bárbol respóndelle, “Árbore? Non son árbore, son un ent. Son un pastor do bosque”
“Bárbol chámanme algúns”.
Pippin: “E de que lado estás?”
Bárbol: “Lado? Non estou ao lado de ninguén, porque ninguén está do meu lado, pequeno orco. A ninguén preocupan xa os bosques. Moitas destas árbores eran amigas miñas, criaturas que coñecía como a cortiza do meu tronco”.
Merry: “Síntoo, Bárbol”.
Bárbol: “Cada unha tiña a súa voz. Saruman, un mago debería saber o que fai”.
“Non hai termo en élfico, lingua Ent ou dos Homes, para describir este horror”.
Pippin: “Mira, as árbores, móvense!”
Merry: “Onde irán?”
Bárbol: “A saldar contas cos orcos. E eu vereimas con Isengard esta noite, a roca e pedra”.
Bárbol: “Vide amigos. Os ents irán á guerra, aínda que iso signifique o noso final. A última marcha dosents”.
Precioso dialogo onde as árbores, arrepiados pola destrución do bosque por parte de Saruman toman postura a favor da xente boa e destrúen a torre de Isengard.
Un caso de degradación ambiental sobre as dunas de Olveira. Os ecoloxistas conseguiron sensibilizar ás Administracións e no ano 1987 decretouse a paralización da actividade extractiva. Toda a contorna da gran duna pasou a ser cualificada como zona de protección especial nas normas provinciais de plan. Chegouse mesmo a organizar unha cadea humana para escribir sobre a gran duna a palabra SOS.
Hoxe non sei si será mais fácil que as propias árbores, como no libro, defendan elas soas o seu bosque, a que a xente boa proclame un SOS pola contorna dos Túneles.
