Nos anos 50-60 do século pasado foron moitas as películas rodadas en África ou calquera outro pais do mundo co león como protagonista ou co-protagonista da cinta. Fomos lexión os rapaces que comezamos a sentir, grazas ao cine e a ese tipo de película que cito, algo máis que admiración pola fauna salvaxe africana, convertida esta no tempo actual en verdadeira preocupación polo seu futuro.
Elefantes e leóns están a pasar por unhas circunstancias que non axudan o máis mínimo a sermos optimistas.
No caso de león, concretamente, hai que alarmarse porque, segundo os datos facilitados pola organización medioambientalista WWF, quedan menos de 20.000 exemplares desta especie ocupando a décima parte da súa distribución histórica. Nos últimos 25 anos, o número de leóns salvaxes africanos reducíuse á metade-Deste xeito, o que sempre foi recoñecido como o señor da sabana, dos bosques, do mato e desertos de África, pasa por unha situación verdadeiramente dramática: o mundo perdeu o 90% dos leóns e xa se estinguiron como especie en 26 países.
O león é a icona da vida salvaxe africana e o único felino que vive en grandes manadas (nalgúns casos de ata 40 indivíduos) lideradas por un macho dominante de longas melenas que xoga un papel fundamental no mantemento de poboacións sans de antílopes, cebras, xirafas e ñús, e do equilibrio da naturexa no continente africano.
Por máis que a iniciativa gobernativa e mesmo privada se involucran na conservación deste soberbio animal que é o león, os cazadores furtivos e os traficantes convertérono na súa nova vítima, o mesmo que fixeron e fan cos elefantes. O león é perseguido, envelenado, trampeado, cazado e despedazado para cuestións tan banais como ser vendido en mercados clandestinos.
Ata que punto é así que, nun informe moi documentado de WWF, o viño elaborado con pós de osos de tigre, símbolo de estatus social nalgúns países asiáticos nos que se emprega para paliar os efectos da artrite, artrose e doenzas semellantes, está a ser substituido nos mercados negros por viño elaborado con osos de león. E todo porque en Asia, onde se consume ese viño, está terminantemente prohibido matar tigres. A ese “consumo” de osos de león, súmase a crecente demanda de cránios e patas como trofeos, os dentes, a graxa e ata as súas gadoupas como elementos de bisutaría.
As vindeiras xeracións de cidadáns deste mundo, é moi probable que só podan coñecer ao león por filmacións ou fotografías, se non somos quen de evitar a súa estinción.
