Pode ser que quede pouco para lle dar solución a ese grave problema que afectou/afecta ao sector pesqueiro e, derivado deste, ao sector alimentario: non hai pesca porque esta non deixa beneficio ou resulta demasiado cara para os armadores dos barcos encargados de capturar as distintas especies que nutren as peixarías. Ao alto prezo do combustible únese o paro que boa parte dos transportistas realizan en España por idéntico motivo que o que levou moitos barcos-especialmente os de baixura- ao amarre na práctica totalidade dos seus portos base no litoral español durante os tres últimos días. .
Pero, como era previsible, o mércores acadóuse un acordó entre o Ministerio de Pesca e as dúas organizacións maioritarias no sector pesqueiro -Federación Nacional de Confrarías de Pescadores e Cepesca- polo que, fiándose da boa vontade de Luis Planas, ministro do ramo, levantábase o amarre acordado á espera de que, no consello de ministros da vindeira semana, o Goberno comunique oficialmente cal vai ser a súa formulación para que os barcos de pesca españois manteñan a faena aínda sendo coñecedores de que as súas capturas poderían non ser vendidas nas lonxas por exceso de descargas acumuladas. Porque estas non teñen saída cara os mercados debido a que non hai camións que se encarguen dos fletes.
Que vai pasar se os armadores non están conformes coas medidas que, tanto a Comisión Europea como o Goberno de España, adopten de aquí ao martes vindeiro?. Volverán ao amarre o mesmo martes?. E que vai pasar, no caso de que se desconvoque a folga no mar si se mantén a que en terra levan a cabo os transportistas?.
Concordo coa idea de que o ministro de Pesca coñece o seu oficio. Mais nas súas mans non está a solución verdadeira, total, deste grave problema que afecta arestora á sociedade española e, de rebote, ao mesmo Goberno enfrontado este como está cos partidos da oposición e mesmo co seu socio de goberno e semella que con certas desavinzas entre os ministros socialistas?. Quen garante agora a estabilidade deste Goberno arredor do que, aparentemente, non hai máis que unllas e dentes dispostos a respostar a calquera formulación emanada de Pedro Sánchez e os seus máis próximos colaboradores?. Que papel lle queda ao presidenjte da Federación Nacional de Cofradías de Pescadores, Basilio Otero, se no espazo de catro ou cinco días ten que facer un novo chamado ao amarre da frota porque nen Bruxelas nen Madrid teñen nas súas mans as verdadeiras solucións a tan graves problemas como os que afectan hoxendía á cidadanía española?.
Nada sería para min máis satisfactorio que poder decir a vindeira semana que os problemas están amañados, que os transportistas, os mariñeiros, os gandeiros, os agricultores, etc., atoparon por fin a agulla coa que coser as cueiras rompidas dos calzóns tanto e tanto tempo arrastrados polas cubertas dos barcos, os cómaros das fincas, as beiravías das estradas ou autoestradas españolas e os despachos dos que, en teoría, teñen a solución nas súas propias mans que outros procuran. Oxalá. Pero non confío no boísmo, nas gañas de achar solucións. Porque tampouco vexo nos partidos da oposición ao Goberno de Sánchez verdadeiras aportacións de solución, senon máis ben gañas de que se estrelen contra o valo da imposibilidade por se, nalgún momento, teñen a “sorte?” de acceder á torre do poder.
Quixera con toda a miña alma errar na apreciación. Non me doería o máis mínimo pedir perdón por elo. E dende aquí, o desexo de sorte para todos cantos teñen que participar nas negociacións.
Queda moito, sí, moooooito, por arranxar.
