O dereito á interrupción voluntaria do embarazo, o aborto, e o dereito a unha morte digna, a eutanasia, son un claro exemplo da verdadeira liberdade individual das persoas. No entanto, en España, a pesar de estar reguladas legalmente, non sempre se cumpre por “presións” políticas e profesionais dos responsables ou supervisores dalgúns centros sanitarios públicos.
Para algunhas persoas o aborto pode ser un drama pero tamén é unha realidade e para iso está regulado legalmente. Iso non significa que unha muller teña que abortar, senón que as administracións públicas teñen a obrigación de facilitarlle os medios apropiados para poder exercelo con liberdade, sen acoso nin presións de ningún tipo.
A realidade do aborto en España é algo surrealista, segundo a provincia ou Comunidade Autónoma de que se trate. Tamén, desde os colexios profesionais de médicos insístese na ”obxección de conciencia” dos facultativos e moitos deles pasan de asumir este tipo de prácticas na sanidade pública. Iso non é liberdade, iso é impor as súas propias crenzas ou ideoloxías por encima do desexo das persoas.
Neste sentido, hai que lembrar que os colexios profesionais de avogados deben garantir o dereito á asistencia xurídica gratuíta para todos os cidadáns, aínda que o solicitante sexa un asasino ou violador confeso. Ninguén pode quedar indefenso por falta de defensa xudicial, e iso a pesar da “obxección de conciencia”. Hai que ser máis serios e menos demagogos e insubmisos.
Chama moito a atención a hipocrisía dalgunhas persoas que se manifestan estar a favor da vida e contra o aborto e logo aplauden as guerras e miran para outro lado ante a miseria e a precariedade económica e social de moitas familias que malviven no seu propio barrio ou no seu mesmo edificio. Cousas da vida.