A pasada fin de semana foi para os coruñeses e os visitantes da Coruña, unha magnífica ocasión para lembrar o que foi o seu espazo favorito para pasear: o porto. Neste caso concreto, unha parte do porto que, do mesmo xeito que o resto das instalacións portuarias, permanecía pechada ao público desde hai 20 anos. Primeiro, por iniciativa da propia Autoridade Portuaria, que supoño chegou a pensar que todo o espazo ocupado pola andrómena portuaria era da súa exclusiva competencia; e segundo, pola obrigada observancia das normas impostas polos acordos de Schengen que establecían medidas de control intraportuarias alí onde se efectuaban -caso do porto da Coruña- operacións internacionais de desembarque e embarque de pasaxeiros e mercadorías. Por estas circunstancias, os coruñeses e visitantes da cidade viron reducidas en máis dun 80% as súas posibilidades de camiñar pola veramar desde a dársena da Mariña ao porto de Oza.
Inés Rey, alcaldesa da Coruña, mostraba nas redes sociais a súa satisfacción por tal apertura ao mar consecuencia da derriba de silos nos peiraos de Batería e Calvo Sotelo. Á vez facía votos para que nunca máis se pechase á cidadanía a visión da súa ría, do seu mar, das súas posibilidades de ” embotellar” (verbo utilizado polo escritor coruñés Jorge García Barros para referirse aos seus paseos pola Mariña) sol, brisa mariña e mar sen a intermediación entre ela e o mar de edificios que, como é sabido, figuran nos plans do presidente das Xunta para a zona de San Diego, polos que se pagarán bos dividendos á Autoridade Portaria e básicos para que o tren chegue ao porto de punta Langosteira, onde se sitúa o denominado Porto Exterior. Nos futuribles da alcaldesa e a Universidade da Coruña exponse firmente a derriba do edificio do hotel Atlántico e o de Palexco, este en o interior do recinto portuario da dársena, para abrir ao mar esta zona, corazón coruñés na súa máxima expresión. Son dous modos moi distintos de deseñar o futuro. Leste, baseado sobre todo na posibilidade de recadar os millóns de euros necesarios para facer fronte á inmensa débeda da Autoridade Portuaria e cuxa única posible vía de recuperación económica radica na venda dos terreos expeditos na chaira de San Diego, futuro Agra II se, como parece, é a venda de terreos a única posibilidade de recadar diñeiro para facer fronte ás débedas.
Si formulacións. O Goberno non quere saber nada de tren a Langosteira se os custos de construción deste novo vial non se subvencionan co que recaden da venda dos terreos de San Diego.
A capacidade económica da Autoridade Portuaria é, a xuízo do presidente de Portos do Estado, ínfima, mínima, porque está en portas da bancarrota. O Concello, per se, non dispón tampouco da capacidade económica necesaria para contribuír ao pago de débedas e a creación da vía férrea ao porto exterior. A Xunta, pito, pito, pajarito. E Portos do Estado, “a velas vir”.
Única solución, vender terreos portuarios.
Os euros que conforman os orzamentos nacionais non van atopar nada que xustifique investimento no porto exterior de Arteixo (Punta Langosteira) onde para que o porto sexa tal precisa impepinablemente dunha ligazón ferroviaria para o transporte de todo tipo de mercadorías.
Si acharon destino os diñeiros estatais na instalacións portuarias de Valencia e, recentemente, no Porto de Bilbao destinados á ampliación do Abra Exterior: 231 metros de prolongación da súa liña de atracada e 49.762 m2 na súa superficie, ao dispor dos operadores, cunha nova infraestrutura portuaria que mellorará substancialmente a operatividade en termos de eficiencia da dársena sur. O Consello de Ministros deu o visto e prace ás obras cuxa execución será de 18 meses e cun investimento de 28,8 millóns de euros que achegará o Goberno para que a chaira quede protexida dos efectos da ondada.
O porto de Punta Langosteira ten o mesmo ou peor ondada, pero Galicia non dispón de deputados que amparen a un Goberno en minoría.