O historiador Xosé Ramón Barreiro Fernández, nacido no barrio da Amarella en Ribeira o 2 de decembro de 1936 faleceu hoxe na Coruña á idade de 84 anos.
Licenciado e doutor en Dereito Canónico pola Universidade Gregoriana de Roma, en 1974 obtivo a licenciatura en Filosofía e Letras, con premio extraordinario. Doutorouse tamén en Historia pola Universidade de Santiago de Compostela coa teses O campesino galego no siglo XIX: economía e sociedade foi catedrático de Historia Contemporánea de Galicia na mesma universidade. Decano da Facultade de Xeografía e Historia desde o 20 de decembro de 2001 ata o 23 de xaneiro de 2010 foi presidente da Real Academia Galega, sustituindo a Francisco Fernández del Riego. O concello de Ribeira dedicoulle unha rúa en homenaxe o seu labor en pro da historia de Galicia.
A RAG lamentou o falecemento do seu expresidente. Del recalcan que foi “un destacado especialista na vida política e social do século XX e a historia cultural e institucional do país”.
O GRAN HISTORIADOR DE GALICIA
Licenciado en Dereito Canónico na Universidade Gregoriana de Roma (1963) e en Filosofía e Letras pola Universidade de Santiago de Compostela, Barreiro estivo vinculado a esta institución como catedrático de Historia Contemporánea e vicerreitor no curso 1985-1986. Así mesmo, foi director no Instituto de Estudos Xacobeos e secretario do Instituto de Estudos Galegos Padre Sarmiento durante tres anos, e membro da primeira directiva do padroado da Fundación Rosalía de Castro, ademais do Consello da Cultura Galega desde o seu inicio.
Barreiro tamén foi membro correspondente da Real Academia dá Historia, a Real Academia de Córdoba de Ciencias, de Belas Letras e Nobres Artes e pertencía á RAG desde 1971, na que ingresou como membro numerario en 1991. O historiador sucedeu a Francisco Fernández del Riego como presidente desta entidade entre 2001 e 2010, para despois pasar a testemuña a Xosé Luís Méndez Ferrín.
A súa carreira estivo vinculada á historia e en particular á historia política de Galicia, como conferenciante e relator en numerosos congresos sobre figuras como Rosalía e Otero Pedrayo. Exerceu unha importante traxectoria como divulgador de investigación con obras como ‘A orixe litúrxica do Dereito Canónico’ ou ‘A estabilidade do beneficio’. Entre os seus traballos destacan ‘O carlismo galego’ (1976) ou ‘Historia Contemporánea de Galicia’ (1981), ademais de ‘A imprenta en Galicia’ (1982) ou ‘Historia da imprenta en Galicia’ (1990).
Ademais do Premio da Crítica co que foi galardoado en 1982, Barreiro Fernández recibiu o Premio Televisión Española en Galicia (1988). Foi membro do Instituto de Estudos Galegos Padre Sarmiento, do Centro de Estudos Xacobeos, do Instituto José Cornide, do Seminario de Estudos Galegos e do Consello da Cultura Galega e recibiu a Medalla Castelao en 1991. Na súa traxectoria figuran ducias de obras e centos de artigos referentes a aspectos da nosa historia.