“Nova tempada”. Jacobo Otero Moraña

  

    Pois xa ven. Acabamos de estrear ano e parece que a cousa promete. Non será por que o @finado(e  finiquitado) 2020 non nos proporcionase todo tipo de situacións que, se damos cabida ao irónico, podería definirse como aquela película:”UNHA SERIE DE CATASTRÓFICAS  Desdichas ”. Haberá quen diga que agora somos uns brandos e que estes sufrimentos son  minucia á beira do que tocou noutras épocas. A cuestión é a de sempre. Entramos no fenómeno das comparativas, e aí ninguén se pon de acordo. Nin sobre quen ten o fillo máis guapo, ou se matou máis a peste do Século  XIV ou as do  XVII. Pasa o mesmo coas guerras. En canto deixamos que se poñan en xogo os cruces de datos que reducen todo a porcentaxes, xa nos esquecemos en grao sumo importante. E non. Non estou a falar de lóxica  materialista nin dos matices que introduciu Stalin. Unha morte era, é e será unha desgraza. Se os falecidos ascenden a dez,cen ,mil ou un millón, temos un millón de desgrazas coas súas respectivas ramificacións. Non lle deamos máis voltas.
    Agora ben, antes de que nos poñamos máis tráxicos, permitan que retome ese espírito de “retranca” que nos caracteriza. Porque en 2021, coma se tratásese dunha nova tempada desas series que tanto nos gustan, os guionistas parecen empeñados en rizar o rizo. Que empezan a distribuír as vacinas, pois a ver se son ou non fiables. Van servir para superar este  endemoñado virus,ou isto converterase nunha versión  readaptada e posta ao día de SON LENDA, onde nos tocará o papel de zombis sen que saibamos quen é o Will Smith de quenda?
    Pero como non chegaba con iso ou os  tejemanejes da Corporación  Umbrella(dá igual se baixo ela están  Pfizer, Moderna,  Sputnik ou as tres xuntas)en Estados Unidos, país onde comezan todas esas invasións de “non mortos” e extraterrestres, resulta que catro descerebrados que máis ben parecía sacados dun vídeo de  Herdeiros dá Crus, sáltanse todos os controis policiais e entran no Capitolio como “Perico pola súa casa” en plena votación para confirmar os resultados do 3 de novembro. Con razón as redes enchéronse de “ memes” sobre as diferenzas entre o que nos contan nas películas e esa realidade que non se atreveu a reflectir nin o bo de  Berlanga. E non será porque aquí non tivésemos nosa propia versión  esperpéntica fai corenta anos, ou as  carnavaladas de  Montejurra, onde xa unha vez saíron a relucir as  pisolas. Se non fose porque esta vez a cousa tamén acabou con catro falecidos por ferida de bala, o asunto daría para moitas máis bromas. Por respecto aos defuntos, non quero profundar no tema, aínda que sospeito que se chegamos vivos a febreiro, estes entroidos veremos a máis dun  búfalo  bípede . E se continúan as restricións, xa verán como iso non impide que o asunto ocupe máis dunha letra nas  chirigotas gaditanas.
    En calquera caso, tampouco fai falta que nos vaiamos fose para ter motivos máis que sobrados respecto a a nosa realidade máis tanxible. Avisaron de que se descolgaba unha borrasca, pero iso non impediu que outra vez o país colápsese pola neve. Que non. Que non é causa do buraco na capa de ozono antártico, polo que algúns dixeron que se vían as estrelas ata de día. Que non é “o neno” nin “a nena”(falo de fenómenos meteorolóxicos, non do narcotraficante que protagoniza a película de Luís Tosar nin de  Greta  Tumberg). Nin se se é cousa do tan manido “Cambio Climático” ou da actividade solar. Xa só faltábanos que tamén nos vinga en camiño unha nova era  glacial e que nolas vexamos e desexemos por almacenar víveres como o esquío da película e a súa famosa landra.
    Visto o visto, un xa non sabe o que esperar, pero empezamos a crer que calquera cousa é posible. Meteoritos que se aproximan ameazantes,extraterrestres ou a chegada de  Gotzila ,que vén a pasar unha tempada co seu primo  Nessie ao son de gaitas escocesas. Se criamos que 2020 era a cota máxima e a goma non podía estirarse máis, estes primeiros días de xaneiro fan boa aquela máxima  confuciana que hoxe se coñece como Lei de Murphy: “Toda situación é susceptible de empeorar”...ou poida que non.
    O tempo dirao. No que ao meu  concierne, prometo seguir expectante.