Unha vez había un pequeno xardín, no que unha roseira parecía estar esquecido, alí nesa esquinita de forma escuálida, ía crecendo a triste roseira, pero velaquí que o veciño dándose conta, decidiu axudalo, así pois nas calorosas noites estivais, por encima do pequeno muro regaláballe uns vasos de auga, observo o veciño que unha rama da súa árbore estaba a lle roubar a luz e a calor do sol, así que decide podar a árbore, para que a roseira do veciño reciba toda a luz necesaria.
Pasa o tempo a roseira antes escuálida, agora grazas á auga e á calor do sol crece de forma admirable, ao chegar ao bordo do muro a roseira parece que en gratitude, proxecta as rosa sobre o horto do veciño.
Agora é cando o dono dáse conta da beleza da roseira, e reclama para el o fresco aroma das rosas.
Chove, como di a canción, chove tras os cristais, pero neste caso chove torrencialmente, sobre os cristais húmidos da miña casa, e da miña alma.
Son as túas bágoas e as miñas.
Hoxe 4 de decembro, pisé baixo a choiva as follas aínda secas do parque, non polo pracer de sentir o renxer musical, do que outros chaman follas mortas.
Non querida, como un sediento, andei bebendo as pingas de choiva, para de entre todas, beber daquelas que fosen túas, que son miñas.
Corvos negros como a noite, e voitres famentos sobrevoan en busca de querubines namorados.
Escualidos, eunucos andrajosmente pestilentes, míranse ao espello embazado do noso alento.
Un gorriencillo, come anaquiños de pan, que cariñosamente entrégolle, como o vento entrégame os teus dulces bicos de muller namorada.
De xeonllos, ente o cristo na cruz, pregúntolle,Pai,é pecado amar a unha muller namorada?
Sobre o seu rostro, unhas lagrimas de sangre, rebosantes de amor e piedade dicíanme Amar non é pecado!
É cruel pecado non facer feliz á túa alma xemelga!
Na soidade do templo escoite un rumoreo que me di: Mira como a folla namorada convértese en flor, e a flor en froito, esa é a obra de Deus, o contrario é pecado.
Pois amar a quen nos ama non é mar, senón corresponder, dixo un día o poeta.
Que saben os morcegos de infinidades? quen son eles para xulgar a beleza das nosas miradas? quen é o estéril gentío para roubarnos a luz dos teus ollos?
O meu pecado, roubarche unha bágoa doce, o teu, facerme parir un poema.
(O poema Cultivo da rosa é de Jose Marti Poeta cubano)