“Amar en lugar equivocado”. Manuel Dominguez III

17 Xaneiro 2021

Unha vez había un pequeno xardín, no que unha roseira parecía estar esquecido, alí nesa esquinita de forma escuálida, ía crecendo a triste roseira, pero velaquí que o veciño dándose conta, decidiu axudalo, así pois nas calorosas noites estivais, por encima do pequeno muro regaláballe uns vasos de auga, observo o veciño que unha rama da súa árbore estaba a lle roubar a luz e a calor do sol, así que decide podar a árbore, para que a roseira do veciño reciba toda a luz necesaria.

Pasa o tempo a roseira antes escuálida, agora grazas á auga e á calor do sol crece de forma admirable, ao chegar ao bordo do muro a roseira parece que en gratitude, proxecta as rosa sobre o horto do veciño.

Agora é cando o dono dáse conta da beleza da roseira, e reclama para el o fresco aroma das rosas.

Chove, como di a canción, chove tras os cristais, pero neste caso chove torrencialmente, sobre os cristais húmidos da miña casa, e da miña alma.

Son as túas bágoas e as miñas.

Hoxe 4 de decembro, pisé baixo a choiva as follas aínda secas do parque, non polo pracer de sentir o renxer musical, do que outros chaman follas mortas.

Non querida, como un sediento, andei bebendo as pingas de choiva, para de entre todas, beber daquelas que fosen túas, que son miñas.

Corvos negros como a noite, e voitres famentos sobrevoan en busca de querubines namorados.

Escualidos, eunucos andrajosmente pestilentes, míranse ao espello embazado do noso alento.

Un gorriencillo, come anaquiños de pan, que cariñosamente entrégolle, como o vento entrégame os teus dulces bicos de muller namorada.

De xeonllos, ente o cristo na cruz, pregúntolle,Pai,é pecado amar a unha muller namorada?

Sobre o seu rostro, unhas lagrimas de sangre, rebosantes de amor e piedade dicíanme Amar non é pecado!

É cruel pecado non facer feliz á túa alma xemelga!

Na soidade do templo escoite un rumoreo que me di: Mira como a folla namorada convértese en flor, e a flor en froito, esa é a obra de Deus, o contrario é pecado.

Pois amar a quen nos ama non é mar, senón corresponder, dixo un día o poeta.

Que saben os morcegos de infinidades? quen son eles para xulgar a beleza das nosas miradas? quen é o estéril gentío para roubarnos a luz dos teus ollos?

O meu pecado, roubarche unha bágoa doce, o teu, facerme parir un poema.

(O poema Cultivo da rosa é de Jose Marti Poeta cubano)

Outros artigos

“Recado de escribir para Julio Cortazar”. Alberto Barciela

Artículo de inauguración del VII Congreso de Editores Europa América Latina Casa América, Madrid, 18 de marzo de 2024 Estimado Julio Cortázar, admirado maestro, Confío en que en la vastedad del universo, al menos del inmemorial te alcancen estas reflexiones. Si te...

+

“Ata logo Tucho” – Fernando Sarasketa

Tucho díxolle á súa neta: lévame ao Faro de Corrubedo. Creo que foi unha das últimas viaxes ou excursións que fixo, era un home de Ribeira, da súa terra, pero tamén un algo viaxeiro e con interese por coñecer outros lugares. En Corrubedo, era un bonito día de sol,...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Manual del Buen Corrupto”. José Castro López

“Manual del Buen Corrupto”. José Castro López

El primer principio del Manual del Buen Corrupto es la petición que el subordinadohace a su jefe: “No te pido que me des, te pido que me pongas allí donde se reparte eldinero” y ya se encargará él de que ese reparto sea equitativo de acuerdo con la máximael que parte...

“No le dejéis morir.”. Manuel Dominguez

“No le dejéis morir.”. Manuel Dominguez

Se llama valle alto, todo verde un pequeño rio marca frontera, antaño el viento rompía el silencio en su ausencia, hoy solo un solitario mugido, dos vacas al fondo, mas allá 4 puntos blancos, son las ovejas de tía Filomena, las vacas del tío Aurelio. Él me lleva a un...