Entre Nuadibú (capital de Mauritania) e Dakla (a antiga Villacisneros, en Marrocos) é onde se sitúa a posición actual do buque de carga ruso de propulsión nuclear Sevmorput, na súa viaxe de regreso ao porto de saída, San Petersburgo. O silencio sobre o motivo polo cal este cargueiro construído en 1988 e con dobre casco nas zonas das súas seis adegas de carga realiza esta viaxe de ida e volta á antiga capital do Imperio Ruso non ten unha explicación lóxica. Desde unha avaría nas pas dunha hélice, que nin a tripulación do propio buque nin un equipo especializado chegado días pasados a Luanda (Angola) para realizar os traballos de reparación desa avaría puideron solucionar, barállanse todas as hipóteses. Pero no fondo parece esconderse a tarefa de reconstrución de bases rusas na zona Ártica da súa responsabilidade.
O desexo ocasionado polo cambio climático deixou ao descuberto moi ricos xacementos de, entre outros combustibles, gas natural licuado, un recurso cada vez máis utilizado no transporte, especialmente o marítimo. E o vello cargueiro Sermovput -utilizado moitas veces como granelero e portacontedores, leva nas súas adegas de carga material de construción. Para unha desas bases?. Ninguén o nega; pero tampouco ninguén o confirma. Como tampouco o Goberno español facilita información sobre a posibilidade de conceder refuxio ao cargueiro nuclear, escudándose en que non foi solicitado. O buque nuclear prosegue un roteiro estraño. É coñecido que deberá pasar nese o seu vagar un tanto errático polas proximidades do arquipélago canario. E que deberá facelo, máis próximo aínda á costa, en canto aproxímese ás costas galegas, especialmente á altura do cabo Fisterra. Din que realiza un zig zag inexplicable tras reducir os seus 18 nós de velocidade cruceiro a entre 6 e 7 asmáticos que determina o sistema de identificación automática ( AIS). Ningunha axencia, incluídas as rusas, informan do que acontece. Máis ao sur deste buque un tanto pantasma atópase o tamén rompehielos ruso Kapitann Dravitsy, con base en Murmannsk, igualmente en roteiro á Antártida. A bordo, equipos técnicos e humanos destinados a unha estación militar rusa de investigación. Teñen relación ambos os buques?. Era o mesmo os seus destino?. Se foi así, os rumbos con actualmente diverxentes.O Sevmorput é, indubidablemente, vello. E dada a súa condición e características, resulta extremadamente complicado o seguro do mesmo. Non existe ningún club de seguros no seu longo historial de 32 anos de navegación. E iso que o mundo marítimo ruso conta desde hai 50 anos con buques de propulsión nuclear que precisan, do mesmo xeito que a agora noticia mundial, de seguros que cubran a este tipo de navíos da responsabilidade na que incorren en caso de accidente. Tamén necesitan de portos con instalacións que acepten o desembarque de residuos nucleares e reabastecimiento de combustible. Son moitos os países que se negan a aceptar a atracada de buques nucleares, e faise impensable que España, aínda en caso de necesidade, concedese un porto refuxio ao Sevmorput. Os buques nucleares, neste caso rusos, empregan este combustible que, curiosamente, failles máis seguros en materias como a non emisión de CO2 nin gases de efecto invernadoiro. Poden navegar durante anos sen recargar combustible e cubrindo longas distancias: as suficientes para dar a volta ao mundo 14 veces a 20 nós de velocidade sen recorrer a combustible adicional.De continuar todo como ata hoxe, é posible que se produza un cambio para o Sevmorput: ao parecer, un remolcador de gran potencia vaiaja ao seu encontro para conducilo a San Petersburgo, na desembocadura do río Neva, no Golfo de Finlandia. Demasiadas millas para tan só 15 días de navegación, @teniendo en cuenta que este buque nuclear prevía chegar o 31 deste mes de decembro ao citado porto de San Petersburgo.
