Como quen non quere a cousa, xa levo dez semanas con vostedes. A última vez que colaborei cun xornal, estiven un ano enteiro publicando. Cincuenta e dúas semanas, que se di pronto. O editor tamén se puxo en contacto conmigo, aínda que a diferenza do que sucede agora, eramos máis novos e por tanto, viscerais. Notábasenos demasiado, e creo que ambos esquecemos aquilo que nos repetían as profesoras de fronte ao famoso “comentario de texto” que poñían en selectividade : “Obxectividade”, algo que preocupaba excesivamente ás titulares de Literatura e Lingua Española, pero nós, nin caso. Dado que co tempo un decantouse por Xornalismo e este que lles fala por Dereito, o caso é que ningún era capaz de deixar de lado as súas conviccións á hora de opinar. Iso non é bo nin malo. Basta con ser
consciente diso. Naquel momento podía resultar un tanto peculiar, aínda que vendo a tendencia actual, resulta que só fomos uns adiantados ao noso tempo. Porque se algo está claro é que hoxe ninguén, e repito, nin-guén, é capaz de realizar unha crónica ou relato sen deixar reflectida a súa tendencia. O problema vén cando resulta que a liña editorial vai en dirección oposta. O mesmo se en base a ese eufemismo do politicamente correcto, botan atrás un texto que non fai outra cousa que expresar aquilo que nun principio che pediron. Iso foi o que me pasou noutros momentos, onde vin artigos resumidos, capados ou directamente censurados na súa totalidade. Ollo. Refírome a outras publicacións que con independencia do seu renome ou tirada caen neste tipo de prácticas. Nada que ver co Barbanza, onde a liberdade de expresión da que gozamos calquera dos colaboradores é total e absoluta.
Debería ser o normal verdade? E con todo, sorprende gratamente que ademais de prometela fágase efectiva, por iso é polo que o agradeza nestas liñas. Peloteo? En absoluto. Quen me coñece un pouco sabe que non son de regalar falsas lisonjas. Nunca o fixen e menos agora, cando un leva medio século ás costas.
Aínda así, xa nalgunha ocasión dei con quen me tachou de “ falabarato” aínda que sigo sen saber se o pensaba de verdade ou a súa intención era provocar, de maneira que gañaría cun argumento artero o que momentos antes perdera en debate razoado. Mala estratexia. Pican en óso E saben por que?.
Porque cos anos hai quen sente frustrado ante a imposibilidade de alcanzar os seus obxectivos, sabendo á súa vez que estes se van afastando, arrastrados pola marea do tempo cal Mr. Willson na película de NAUFRAGO. Outros en cambio non debemos demostrar nada a ninguén,e de ser así, basta con facelo cun mesmo, que é a única maneira de alcanzar o ansiado equilibrio.
Pasan os anos e con toda seguridade sigo sen ser obxectivo. Xamais defendería a un terrorista,violador, asasino ou narcotraficante por moito diñeiro que puxesen encima da mesa. Pero non por iso volvinme un eterno gruñón que goza criticando, ou devandito en terminoloxía actual, sendo un
troll que acaba absorbido polo seu personaxe. Cando hai algo que contar, dise. E se é positivo, mellor.
O que me parece un tanto lamentable, é o que vin sen ir máis lonxe a semana pasada, onde polo simple feito de levar a contraria ou chamar a atención, cuéstionase a calquera. Dá igual se é Quino, Mandela ou a veciña do quinto. A síndrome de Groucho Marx, que non o esquezamos, chamábase Julius. Alguén que aínda sendo un xenio irrepetible, acabou por exasperar en máis dunha ocasión á súa contorna máis próxima, familia e amigos incluídos.
Por certo, ese amigo de quen lles falaba ao principio, xa non segue publicando. Tampouco exerce como xornalista. Eu por razóns obvias, tampouco quixen ser avogado, aínda que teño un traballo que ademais
de satisfactorio, permíteme nos momentos de esparexemento dedicar unha hora ou dúas á nobre arte da escritura. Unhas veces con artigos, como o presente. Outras, con relatos e novelas. Son por iso un cuentista? Tal vez. Pero como nunca pretendín ser un erudito que senta cátedra, tampouco entro ao trapo en discusións bizantinas. Nin sequera cun presunto bromista que fai gala do seu ego/enxeño hipertrofiado á conta de rirse dos demais.
Quen o faga é moi libre de seguir nesa liña. Eu prefiro outra. E mentres o equipo editorial do Barbanza considéreo oportuno, aquí teranme.
