Hai pouco máis de 25 anos, Canadá puxo en xaque á frota española -galega na súa inmensa maioría e cunha importante tripulación procedente ou residente en municipios da península do Barbanza- que faenaba en augas de NAFO dedicada fundamentalmente a unha especie obxectivo á que os españois axudaron substancialmente a poñer en valor: o fletán negro. Á vez evidenciáronse os fortes nexos de unión entre Canadá, o Reino Unido e Francia, triunvirato no que España non tivo nunca pito que tocar e que está a servir a día de hoxe para profundar -e nunca mellor aplicado o verbo- no obxectivo de obter dos fondos mariños do Atlántico Norte a inmensa riqueza que estes atesouran en petróleo e gas: Canadá en augas NAFO, Reino Unido e Francia en augas de Gran Sol.
E agora, vinte e cinco anos despois do asalto inmisericorde do arrastreiro-conxelador ” Estai” nas mesmas augas de NAFO, Canadá dá outro paso adiante anunciando un recorte radical das cotas de pesca na área. Un recorte que afecta especialmente o bacallau, a raia e a cabra e, en menor medida, á xa exigua cota de fletán. É a repetición, aclara a Asociación Española de Titulados Náutico-Pesqueira ( AETINAPE), dunha liturxia que Canadá emprega anualmente. A situación final será, de calquera xeito, menos mala e os funcionarios e políticos poderán quedar, unha vez máis, como heroes #ante o seu público por defender os seus intereses nas opacas negociacións internacionais. Como sempre, entoarán o clásico “puido ser peor”, frase moi propia dos políticos españois.
Os canadenses van esquinando ano tras ano un pouco máis aos buques europeos, reducidos xa á mínima expresión porque na actualidade tan só faenan naquelas augas -e tan só uns meses de cada anualidade- tres bacaladeros e nove fletaneros españois que xeran máis de 300 postos de traballo directos e preto de 2.500 indirectos. Tamén pescan alí catro barcos portugueses e un estoniano.
A proposta de reducir radicalmente as capturas procede do Comité Científico de NAFO, organismo dominado por Canadá e os seus intereses petroleiros en augas do Atlántico Norte utilizadas pola frota europea. No fondo, o que perseguen ano tras ano é “limpar” esas augas de pesqueiros por canto a súa explotación non é rendible.
Canadá leva, como se dixo, décadas tentando expulsar os barcos comunitarios. Demóstrao a súa intención de ampliar a súa Zona Económica Exclusiva ( ZEE) máis aló das 200millas, sen logralo (de momento). A súa diplomacia centrouse en potenciar o seu propio lobby neste organismo político-científico, que rexe a regulación en augas do Atlántico Norte.
O declive por asfixia da frota de NAFO -da que formaron parte as mellores unidades da de Galicia- súmase a outras de gran altura que foron perdendo importancia en España, onde nunca se apostou pola pesca como sector de futuro. Coa frota reducida á mínima expresión, agora debería desmantelarse boa parte do sector administrativo pesqueiro, rebosante de altos funcionarios, organismos e estruturas políticas cuxo fracaso na defensa deste sector produtivo é evidente.
