Coido que non coñezo persoalmente a Andrés Fariña, compañeiro na sección de Opinión deste diario dixital que é O Barbanza; pero o asunto que analizaba no número de onte e que afecta a unha zona sensible dos montes de Riveira, é dabondo para amosarlle o particular agradecemento de quen, vai 65 ou máis anos, brincaba con outros moitos rapaces do meu tempo nos lombos das inmensas rochas dos Túneles e A Garita que aprendín a querer guiado por un mestre inesquecible: don Juan Emilio Álvarez de Prado quen, polo menos unha vez ao mes nos levaba de “descuberta” polos arredores da cidade de Riveira para, deste xeito, valorar o que tiñamos máis aló das rúas e o mar.
Con moito tino e sensibilidade, Andrés Fariña evoca esas vellas pedras que compoñen os rochedos dos Túneles e A Garita, espidas agora por mor da acción de home-propietario dos montes que eu, particularmente, sempre coñecín con grandes piñeiros resinosos que deixaban escorregar por entre os sucos da súa cortiza unha resina pegañenta que deixaba os dedos que a tocaban como se estiveran suxeitos por un esparadro case que irrompible. Deses mesmos piñeiros, un coñecido personaxe -Manuel O Orco- sacaba as piñas que vendía posteriormente polas casas para que en estas houbera sempre lume na cociña. Centos, milleiros de pinos -entre estes, pinos mansos de saborosos piñóns- arrodeaban aquelas que eran para nós, os rapaces, deuses megalíticos que narraban as súas historías ao vento e este as levaba a todos os confíns do mundo após pasar polos recunchos e reviravoltas deses penedos que o propio vento tanguía e semellaba ser o culpable de que unhas estivesen adosadas a outras formando catedrais nas que, segundo dicían os máis vellos, os antergos habitantes da zona rezaban e pedían -talvez ó Sol, cecais a un gran carballo- axuda para seguir cazando, labrando, vivindo.
Neses lombos de pedra -dicían tamén os máis vellos do lugar- quedaban mostras do uso que deles facían, como aras de sacrificio, os antergos. Ou o que entendían como evidencia do paso polo lugar do Apóstolo Santiago e o seu miragoso cabalo, cuxas pegadas quedaran fondamente marcadas nos penedos. Mesmo houbo unha historia, que don Juan desbotou rápidamente, segundo a que A Garita era un lugar de reunión da veciñanza cando os viquingos atacaban a costa arousá, arrasando todo canto nesta había. Dende A Garita visionábase a costa e resultaba doado, en caso de necesidade, fuxir monte arriba ou monte abaixo, segundo a procedencia dos asaltantes normandos.
Andrés Fariña laiábase no seu artigo de onte da acción pouco sensible dos propietarios dos piñeiros que arrodeaban os Túneles e A Garita, monumentos pétreos que quedaron espidos en troques duns centos de euros. Con eles, cos piñeiros, fóronse posiblemente as pegadas de moitas e vellas xeracións de persoas que acudían -acudimos- a eses altares de pedra para tributarmos homenaxe e sentar as bases dunha historia nunca escrita que don Juan Emilio Álvarez de Prado inculcou en moitos cativos daquela Riveira dos anos 50 do século pasado que nos achegabamos a el na rúa con un disciplinado “que usted lo pase bien”, cruzando os brazos en sinal de respecto e agarimo ao tempo de dicilo.
Mágoa, Andrés Fariña, que a denuncia feita onte no dixital O Barbanza, non chegase a evitar o dano causado ao bosque, o piñeiral dos Túneles e A Garita. Como tampouco chegaría, posiblemente, a ese outro piñeiral que arrodeaba -entre Fondevila e Deán- a Cova do Fonforrón onde tamén nós -con Uco, Enrique, Paco. Domingos, etc.- relatabamos historias de piratas e almas en pena, santas compañas de ida e volta que xogaban ás catro esquinas nos soños de noites de verán, cando as anduriñas aniñaban baixo os balcóns e facían os seus alardes tecendo e destecendo no espazo aberto da praza de Comspostela e o Malecón.
Oxalá sirva, compañeiro, para crear conciencia nos propietarios dos piñeiros.
