Ese fenĆ³meno chamado ā Feismoā que algĆŗns consideran tĆpico da nosa Galicia, non Ć© algo propio da evoluciĆ³n descontrolada dos nosos nĆŗcleos urbanos, aĆnda que todo sexa devandito, algo hai (como coas meigas). Para ilustralo basta ver como foi cambiando Ribeira a travĆ©s do Ćŗltimas cinco
dĆ©cadas. Nunca tivemos un plan urbanĆstico definido, xa sexa por deixamento, cabezonerĆa dos veciƱos, peculiaridades xeogrĆ”ficas ou un compendio de todas esas variables e algunha mĆ”is. Certo que carecemos dun casco antigo como tal,de maneira que os cambios mĆ”is significativos do pobo viƱeron marcados sempre por obras polĆ©micas. Empecemos pola derriba do vello edificio consistorial, de marcado estilo portuguĆ©s, que foi substituĆlo por unha mole de formigĆ³n que algĆŗns visitantes ocasionais confundĆan con cuartel ou polideportivo segundo suxerĆalle a imaxinaciĆ³n. Certo que o anterior podĆa necesitar unha reforma exhaustiva. Mesmo imos dar por boa a teorĆa de que as vigas de madeira estaban apolilladas e o dĆa menos pensado a fachada virĆa abaixo sen aviso previo/previo aviso. A pregunta Ć© Seica non se podĆa chamar a un equipo de restauradores? E aĆnda no caso de que a construciĆ³n estivese sentenciada, alguĆ©n se explica que se deseƱase algo tan horrendo como o que se levantou para albergar Ć” nosa primeira autoridade e resto de representantes locais? Os que temos unha idade albiscamos aquela praza sen baldosas, na que corrĆas a pĆ© libre ou en bicicleta aĆnda Ć” conta de chegar a casa cos xeonllos descarnados tras unha daquelas habituais caĆdas infantĆs, sendo o vello concello testemuƱa muda.
Recordos cada vez mĆ”is diluĆdos polo inexorable paso do tempo,pero que hoxe se valoran de maneira especial. Por mĆ”is que nos Ćŗltimos anos deuse un lavado de fronte ao consistorio, Ć© imposible sacarse da cabeza a imaxe de mamotreto gris que hai baixo a pintura.
O outro elemento distintivo que marcou a ānova Ribeiraā foi o edificio da Caixa de Aforros/Caixa Galicia/ Abanca. Outra mole que albergou no seu dĆa a unha chea de familias e que coas sĆŗas dez alturas ofrecĆa unhas vistas espectaculares Ć” RĆa. TamĆ©n coƱeceu distintas tonalidades na superficie visible (do que pase portas para dentro non opino), pero se preguntas Ć” xente, son mĆ”is os que se refiren a el como āespantalloā que como “edificioā Permitan que de cabida aos xogos de palabras, que sumados ao noso peculiar seseo, dan moito xogo neste tipo de cousas. E xa para pechar o tema, quĆ©danos a famosa praza da igrexa, que durante moitos anos foi un aparcamento inclinado onde de forma anĆ”rquica estacionaba case calquera que tivese coche ou moto, sen importarlle moito aquelas laxas de pedra que constituĆan o firme e que case parecĆan propias dun lugar de culto megalĆtico.
Cando se propuxo a sĆŗa reforma, aquilo deu pĆ© a balbordos sen par. Mesmo a actos de sabotaxe por parte de veciƱos que rompĆan as laxas amparados pola noite provocando a desesperaciĆ³n e a ira(non sen razĆ³n) do rexedor municipal. O caso Ć© que ao final a obra saĆu adiante ,e hoxe, non queda ninguĆ©n que cuestione a sĆŗa idoneidade ou que se acorde de onde foron a parar as pedras.
Cambios. Progreso. EvoluciĆ³n. Unhas palabras que comportan un remanente intelectual que ten moito que ver coa forma de convivencia. Hoxe, que se nos supĆ³n a todos un maior nivel formativo, deberĆa ser mĆ”is fĆ”cil chegar a consensos Ć” hora de mellorar as infraestruturas. De respectar o clĆ”sico cando sexa mester (nĆ©gome a utilizar ese termo pedante do ā vintageā) e facelo convivir co moderno sen que ambos se maten. Pero estĆ” visto que non sempre a mocidade leva aparellada amplitude de miras. Quedoume claro escoitando o outro dĆa Ć” ministra de Igualdade cando se queixaba de que nas series as actrices son demasiado guapas. Pois imos ver. Na vida uno non pode elixir como Ć© ou a quen se atopa, pero o cinema sempre foi unha factorĆa de soƱos. Non por casualidade recibe o cualificativo de SĆ©tima Arte. SĆ³ faltaba que agora nos fĆ³semos a dar de bruzos cunha nova onda de puritanismo, coma se non fose suficiente o de Ć©pocas pasadas. Xa chegou cun BuƱuel que filmaba en Francia o que aquĆ parecĆa escandaloso. Ou que por disposiciĆ³n ministerial, nos novos castings impĆ³Ć±ase o modelo āCarmen de Mairenaā. A ver se vai resultar que os que tiraron o vello concello ou puxeron o mastodonte macrohabitado a proxectar a sĆŗa sombra sobre o peirao eran uns adiantados ao seu tempo.