“Todos quixemos ser residentes en Grándola, a vila morena de Zeca” – Antón Luaces

25 Abril 2024

Portugal, 24 de abril de 1974. Unha cativiña introduciu un caravel vermello no canón do fusil dun soldado luso que levaba bordado no corazón o respecto ao pobo (que é, e foi)  quen máis ordena.

Cincoenta anos dempois de que os galegos -como moitos españois daquela- sentiramos o orgullo e, de paso a envexa, de ver como un pobo -non so Grándola- facía valer o seu poder porque era “o que máis ordena” en Portugal cando aquí, na España embridada e refreada polo franquismo non eramos quen de facer o que a nena lusa fixera no seu país cun caravel de caraveis, o pobo español segue en shock polo si ou polo non dunha decisión, a de Pedro Sánchez, que nin se sabe a onde nos conduce. Porque non temos caraveis vermellos que alumeen as rúas sombrías dun país do que nunca tanto se falou nun día pola incerteza das augas nas que a todos nos toca remar.

Grándola é terra seca e dura no Portugal sureño de pozos sen fondo nos que a roldana canta por metros para traer á superficie unhas pingas de auga coas que apagar a sede das figueiras. Terra europea de homes e mulleres con sucos ben marcados na faciana tostada polo sol, que despega e mantén a esencia das súas vidas. 

España diversa, que se pregunta sobre o valor da xustiza, dos xuíces, dos políticos e a súa imbricación no pobo que lles paga e que, en demasiadas ocasións, se preguntan sobre o que os diferencia do pobo portugués, que segue a ser quen máis ordena, cando aquí quen ordena semella ser calquera menos o que o pobo decide.

Un 25 de abril de vai 50 anos no que un caravel vermello tivo máis forza, máis poder de decisión ca unha bala na recámara dun fusil que, presumiblemente, tremaba coma un buxo nas mans dun soldado que rememoraría o vivido en Angola e que un día estivera acuartelado en Matosinhos, ás portas de Porto e o seu palacio de Cristal onda unha vez cantou o sancristán de Coimbra na radio dun coche que circulaba a boa velocidade pola ponte de Maia Salgueiro sobre o río Texo.

Portugal, tan preto e tan lonxano no ser e o sentir deste abril escuro nunha España que quere e non pode poñer caraveis na historia máis próxima. 

Outros artigos

“Fóra de tempo” – Manuel Domínguez

Un estudo filosófico da atemporalidade Samuel Baron, Kristie Miller e Jonathan Tallant Ten habido moito debate sobre como é o tempo, pero non sobre se existe. O obxectivo deste libro é facer pensable a ausencia do tempo. Poida que o tempo non exista. Pois por esta...

+

“Nó gordiano” – Xulio Xiz

Escoito que un político afirma que “aos xuíces non teñen que escóllelos os xuíces senón o pobo cos seus votos”. Espero que a afirmación berrada se referise a que, unha vez consigan ser xuíces, superando estudos e probas pertinentes, as forzas políticas sexan as que...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“En nombre de la razón”. Xosé A. Perozo

“En nombre de la razón”. Xosé A. Perozo

Tome usted 350 gramos de salsa de bulo, 300 de masa de mentira y 350 de guiso de ignorancia, mézclelos a conciencia y viértalos en cualquier disputa dialéctica. Tendrá ante sí el fenómeno del descarrile político que estamos viviendo desde el fracaso de Feijóo para...

“Dúas realidades” – José Manuel Pena

“Dúas realidades” – José Manuel Pena

Se meditásemos un pouco máis seguro que non diriamos moitas das bobadas que largamos libre e alegremente pola boca, cada día. Observamos máis xente apática, triste, deprimida e demasiado pesimista, case sempre o tema de conversación céntrase no diñeiro e na crise. Uns...