Sexa a actuación de carácter nacional, autonómico ou municipal, o obxectivo principal dunha acción de goberno debe centrarse, na miña opinión, no coidado das persoas xa que logo a estas vai dirixido sempre o acordo para a posta en marcha desa actuación. Porque o coidado das persoas é función primordial para aquel que goberna en base á decisión de quen é ou será gobernado. Polo voto cidadán son electos aqueles que poderán decidir que e como facer para cumprir con esa premisa de participar decisivamente na atención dos gobernados.
Estamos debidamente atendidos nas nosas necesidades cidadáns polas accións de goberno das corporacións municipais, as deputacións provinciais, as comunidades autónomas, os Executivos nacionais ou mesmo os representantes da Unión Europea?.
Coido non errar co adianto da resposta: Non.
Como cidadáns dunha nación integrada na UE dende o ano 1986 non podemos gabarnos do noso papel comunitario (e non sempre por culpa dos nosos socios). É certo que hai países membros que están peor ca nós, mais a igualdade non se pode establecer pola liña baixa da táboa. A día de hoxe, a economía española pouco ou nada ten que envexar á dos outros países membros no contexto comunitario. Sen embargo, coida o lector que coma membros desa UE temos o mesmo grao de atención, o mesmo nivel de atención social e resposta económica, de aplicación de dereitos que, sendo comúns a todos tan só están -na miña opinión- ao alcance duns poucos, nomeadamente integrantes dos estados fundadores da antiga CEE?
Daquela, de que lle sirve ao cidadán español encabezar a listaxe na economía comunitaria se este feito non nos permite acadar cotas de benestar que sí teñen ao seu alcance os integrantes doutros países da mesma Unión?.
O coidado das persoas forma parte da esencia do ben gobernar. E, en practicamente todos os estadios citados (municipal, provincial, autonómico, nacional ou europeo) temos eivas que nos impiden a igualdade cos veciños comunitarios, agás en moi contados casos. E aínda así, páganos a pena manternos ao acubillo de Europa.
Que facer?… Talvez mudarnos de carácter, sermos doutro xeito, pensar máis no conxunto para deixar de ser individualistas e ver en quen camiña á nosa beira a un compañeiro de viaxe e non a alguén que ocupa o noso carreiro. Que sexa cousa de todos e non só dun fato de camiñantes ansiosos de chegar. Porque o que importa, certamentge, é chegar.
