Ao descubrir que “o xene é a secuencia de ADN que constitúe a unidade funcional para a
transmisión das características hereditarias”, o amigo xa morre tranquilo. El vaise, pero sabe
que os cromosomas transportan e transmiten a súa información xenética, aos fillos e dos
fillos aos netos, se os hai; aos bisnetos e aos vindeiros todos, poida que ata a eternidade.
A ciencia é quen explica a vida eterna, segundo este home que naceu cerca de Lobeira e que
viaxou polas serras e os vales de Galicia, parándose detidamente nas alturas, baixo do sol
raiólante, na compaña do aire seco e moitas veces frío, como se golpeara xeado. É a ciencia
e os científicos, que nesta soidade aterradora lle entusiasma. É a realidade mesma que se
pon no seu punto de mira agora, cando pasou a mocidade, cando cree que “algo hai despois
do que somos”.
Agora, cando quere recuperar o tempo perdido, á soidade agárraa coas dúas mans, como se
fose unha arma de guerra, e loita con ela, déitase con ela e con ela esperta cada mañá. A
outras persoas pásalles o mesmo, queren ser e decátanse, de contado, que non son. Por ser,
prezados lectores, non somos ninguén. E “os ninguén, di o amigo, tampouco son
obedientes”. Ou si? Quen sabe?!
De ciencia, os ninguén saben pouco e poucos dos que non son ninguén puideron aprender.
Os que estudaron, leron e aprenderon saben moito e moito lles queda por saber. Se alguén
pretende acadar a vida eterna, como o amigo de cerca de Lobeira, deixar pasar o tempo e
non ter fin, élle mellor cultivar a fe (se é necesario afiliarse a algunha relixión) e avivar a súa
crenza en que Deus existe. Con esas actitudes, calquera, por egoísta que sexa, pode morrer
tranquilo.
E despois que? Despois Deus dirá! Explícano os teólogos, eses homes que, baseándose nos
textos sagrados e na tradición, estudan as relixións e ocúpanse dos asuntos divinos. A Tía
Manuela entende que “é primordial fiarse da ciencia, de quen estuda, de quen sabe e de
quen aprende”.
Niso estamos, con dúbidas diante do futuro e con moitas dúbidas diante do presente, sen
saber que será de nós. O amigo deixou de fumar cando era vello, fuxiu da melancolía ao
mesmo tempo, foise para ningures e alí está agardando que cante o merlo. Xa ten herdeiro,
logo, pode morrer tranquilo. Cando sexa o caso, seguirá na memoria.
“O forno de leña”. Luís Celeiro
Os daquela xeración que naceron antes dos anos sesenta do século pasado (moi lonxe e moicerca, ao mesmo tempo) lembran como se facía o pan de cada día nos fornos de leña. Decada día ou de cada mes. Lembran o pan prestado polo veciño e saben que se devolvía aococer,...